Humor i norsk lyrikk? Somme meiner det er mangelvare, iallfall var det slik ved utgangen av det nokon har kalla dei trøytte femtiåra. Kanskje det er difor lyrikk-klubben «Diktets venner» år 1960 mønstra Sorius Lirumsen Larum, med undertittelen «Humoristisk antologi ved Hartvig Kiran og Sigmund Strømme».

Her held antologien seg, utan føreord eller forklaring, til dikt frå det 20. hundreåret, bokstavert av skrivarar alfabetisk frå Aukrust til Øverland. Blant dei 31 lyrikarane er det tre som klart peikar seg ut – gjett kven. André Bjerke, Jakob Sande og Herman Wildenvey. Mannen frå Sunnfjord går av med sigeren: Han har 12 dikt (av 91 i boka). «Drama», frå 1955, er sunge inn på plate av Ivar Medaas. Kurt Foss og Reidar Bøe hadde Sande-viser på repertoaret. Jon Eikemo har reist land og strand rundt med tekstar av Sande.

Dikt i samling av Jakob Sande (1906–1998) vert trykt i stendig nye opplag. Posisjonen hans i Noreg – iallfall på Vestlandet – kan samanliknast med den Nils Ferlin har i Sverige, når det gjeld folkeleg appell, tydeleg forteljing, ein lakonisk underfundige tone: «trur eg».

Diktet «Drama –» – kvifor er det morosamt? Fordi dei to hovudpersonane ikkje gjer det bønder skal, anna enn å drikka, le og gråta, og bli av med hest og kjerre. «Aktøren» i teksten er snarare tida, som går og går, fire år til ende, som opningsstrofa lovar. Rim og rytme sit perfekt. Kva er nøkkelordet?

Det er «fjorde» – dialektord for «fjerde». Dimed er diktutgangen gjeven. Dette er ein verbal eleganse, som ein kunne kalla rokokko – trass i alkoholismens grumme tema. Eit dikt som er både norsk og unorsk.

JAN ERIK VOLD