– Om du blir med og et middag, kan du låne keyboardet mitt så lenge du vil. Kva tenkjer du om det?

Ho lurer på om ho høyrde rett.

– Berre ta det med deg heim og sjå om du kan bruke det.

– Kva meiner du?

– Eg treng det ikkje lenger, og det verkar heilt som det skal.

– Eg kan ikkje, svarar ho.

– Det kan du vel. Kvifor ikkje?

– Eg er ikkje svolten.

– Er du ikkje svolten?

– Nei.

– Eg tenkte ikkje akkurat no, men ein gong det passar i løpet av veka, eller neste veke?

Han vil byte, tenkjer ho, eit keyboard mot at me et middag saman, eg og han.

– Eg trur ikkje eg kan bli med deg og ete middag.

– Eg har alt bestilt bord.

– Har du bestilt bord?

– Ja.

– I dag?

– Nei, på torsdag klokka sju.

– No? Fyrstkommande torsdag?

– Ja, om kvelden, altså. Men det går an å forandre, å flytte til ein annan dag eller ei anna veke om det skulle passe betre?

– Det passar nok ikkje, eller, eg må tenkje på det.

– Berre tenk på det, men eg synest du spelar fint i alle fall.

– Har du ingen å ete middag med?

Begge blir berre ståande utan å seie meir. Med eitt høyrer dei den fryktelege lyden av isbilen, og like etterpå kjem han køyrande forbi utanfor huset. Ein kvass lyd skjer i øyra når han passerer, så blir lyden svakare.

– Likar du is?

– Eh, det kjem an på...

Han forsvinn ut døra før ho rekk å seie noko meir, og gjennom vindauget ser ho at han legg på sprang etter isbilen bortetter vegen. Det er tydeleg at han ikkje spring så mykje til vanleg. Han er faktisk særs dårleg til å springe, det endar med at han snublar i sine eigne bein, medan isbilen forsvinn rundt ein sving og melodien sluttar, eller kanskje er det husa som stengjer for lyden, eller sjåføren som skrur av for å få fred. Kanskje skal han ta seg ein pause og ete lunsj. Det må vere heilt uuthaldeleg å køyre rundt i isbil heile dagen og høyre på den same melodien om att og om att.

Alt kunne sett annleis ut om han hadde nådd att isbilen. Men ho er ikkje å sjå når han kjem inn att, så det hadde kanskje ikkje gjort så mykje frå eller til med is heller, når ho likevel ikkje var der. Han kunne sjølvsagt ringt og spurt om ho ville komme tilbake, slik at dei kunne ete is i lag, men når han ikkje har is og ho stakk utan å seie ha det, så er det vel ikkje noko håp.

Etter ei stund høyrer han isbilen att, og denne gongen stoppar han utanfor og blir ståande og vente, slik at folk får god tid til å bestemme seg for om dei skal gå ut og handle seg is eller berre la det vere.

Han lèt som om han ikkje finst, og stiller seg opp slik at isbilsjåføren ikkje kan sjå han i vindauget. Keyboardet står på skrå oppetter veggen.

Frank Tønnesen