Jan Jakob Tønseth (1947–2018), aktiv og produktiv Oslo-forfattar: poet (åtte samlingar), romanforfattar (trilogien om Hilmar Iversen i den spanske borgarkrigen), tre andre prosautgjevingar, to essaysamlingar, gjendiktingar (saman med Arne Kjell Haugen) av Rimbaud, Mallarmé, Apollinaire, Michaux – Tønseths samla poesi kom ut i fjor, under tittelen Mellom drøm og nærvær.

Han var ein gamalmodig modernist som skreiv sonettar og tok lærdom av Nerval og Baudelaire, av Claes Gill og Emil Boyson – med debut i 1971, då andre skrivemåtar var i vinden. Men Tønseth heldt på sitt, og når han i 2015 gjev ut sin siste poesi Muntre dødsdikt og andre dikt, har han sjølvstende nok til å alludera til Wergelands strofer frå sjukesenga: «Jeg ligger i min seng på hospitalet/ from som et lam og nylig operert./ Nå er jeg sammen sydd og bandasjert./ Jeg våken er og er i det reale.»

Der mange kollegaer valde heltane sine blant USAs modernistar, peika Tønseth på Frankrike, Spania og Europas surrealistar. Olaf Bulls stein, den som fell og fell gjennom rommet – Tønseths dikt «Fall» er på to liner: «Å, det å kjenne/ sitt hjerte falle gjennom eterdypet!»

Samlinga Motgift (1994) har to andre dikt til same poet – eit begynner slik: «Hva med lykken?/ Den er hørensagen/ og fortid./ Du fordrer ikke mye./ Mai-sol mot gardinet, kanhende,/ noe mot nevrasteni.»

Sjukdomserfaringa vart Tønseth til del tjue år seinare, ein cancer han overlevde – for ei tid. Som lækjebot drog han til sitt elska Fagervann i Nordmarka, for å sjå solnedgangen.

Å verta gløymd, å verta hugsa – i skuggesuset av ei veldig vengje – om det handlar diktet «Olaf Bulls død», også frå 1994.

Jan Erik Vold