Josefine Visescene i Oslo var stappfull onsdag 21. mars, då Alf Cranner stod på scena ein heil kveld, bakka opp av Knut Reiersrud og musikarane hans. Køen gjekk langt ut på gata, mange kom ikkje inn. Første vise var «Adrians hus» (1977) – og Cranners samling med song-
poesi heiter I Adrians hus (2007), der han i eit lengre føreord dreg opp historia til visekunsten, for eigen del og i europeisk samanheng, frå mellomaldertrubadurane i Provence til den svenske tradisjonen frå Bellman til Olle Adolphson. I Noreg var det Visens Venner som tok Cranner til seg, sidan kom venskapen med Prøysen til å bli utslagsgjevande.

Alf Cranner (fødd i 1936, busett i Kragerø) har vigd seg til norske folkeviser, skillingstrykk, visene til andre, eigne viser, omsette viser, album med Jakob Sande og Robert Burns og musikalsk samarbeid med Alfred Janson, Egil Kapstad og andre. Den norske visebølgja frå 1960-åra vart sett i gang av Alf Cranner – i 2010 fikk han Kongens fortenestmedalje i gull. Ulikt kollegaene sine har Cranner også skrive bøker: om oldefaren Kikkert-Olsen, Jordbundet og himmelvendt (2001), og om venskapen med Prøysen: Fra Alf til Alf (2016).

«Adrians hus» teiknar ein musikarlagnad der Adrian fell frå toppen, forlaten av venene sine, for seinare «som et under» å reise seg att. «Huset blir fylt av et nytt kalas». I heile karrieren har Alf Cranner understreka korleis all musikk vekslar i popularitet, uansett kvalitet – hans eigen ikkje unnateken. Så gjelder det å halde på «den banen som en stjerne har».

I dag er han nestoren i norsk visekunst, med den mjuke røysta, sine sikre tekstar, fine melodiar – tradisjonsvernar og tradisjonsfornyar.

Jan Erik Vold