Kan ein god diktar skriva ei dårleg diktline? Vel, vi har Bjørnson, som skreiv: «Og fjellene selv ropte langt hurra.» Og Gunvor Hofmo, som opna eit Afrika-dikt med: «Zambia, du med tigre/ mellom flodene». Ein kritikar peika på at det ikkje finst tigrar i Afrika.

Kva med Rolf Jacobsen? I diktet «Gummi» frå 1935 nemner han eit bildekk som set avtrykk i landevegssanden, med bokstaven K for «Kelly». Etter krigen, då dekkfirmaet Kelly ikkje lenger finst, rettar han teksten til bokstaven G for «Goodyear». Vert diktet meir tilgjengeleg av den grunn?

Diktet denne veka, «Tømmer» frå 1954, er eitt av dei mest kjende og populære dikta til Jacobsen. Her finst éi line som skurrar i mine øyre og i øyra til sume andre.

Eg trudde lenge det var ein trykkfeil i strofe 3, line 3 ­– at det skulle vera: «som en søile efter solstrålene», slik det stod i pocketutgåva av Samlede dikt frå 1973. Men denne diktendringa er seinare oppheva. Det skal stå «søle». Jacobsen les det, på LP-plata Til Jorden, med Egil Kapstad, i 1978, men med eit tillegg: «som en slags søle...».

Søyle var lett å tenkja, om ein såg på tømmeret vertikalt. Men søle kan ikkje vera vertikal. Søle er noko som ligg på bakken, horisontalt. Då må det vera velteplassar for tømmer diktet spelar på – eller barkeplasser, som han les på plata ­– eit ope felt der stokkane er stabla i lunnar, og ligg helst tørt. Søle er vått. Diktperspektivet er globalt («rundt om i verden»), frå Norrbotten i Sverige til British Columbia i Canada.

Ordet søle er eit uheldig val. I diktsamanhengen må det forståast abstrakt: restar, synlege prov. Å lesa «som en slags søle» kunne tyda på at diktaren òg ana uråd. Eller er det barken som ligg som søle?

Jan Erik Vold