– Kva held du på med når du ikkje køyrer taxi, spør eg.

– Eg driv med høner, svarer han.

– Spennande.

– Dei har halde oss med egg i fleire år.

Eg møter blikket hans i spegelen.

– Egga du får kjøpt i butikken, kan ikkje samanliknast.

– Det trur eg på.

Eg fortel at eg kjem nordfrå og skal overnatte i ei hytte til i morgon.

Radioen står på, og eg kjennar att introen til «Brothers in Arms» med Dire Straits. Eg spør taxisjåføren om han veit at det er ein stor konsert i Mandal i kveld. Det kjenner han ikkje til.

Då eg seier namnet på bandet som speler i kulturhuset, er det tydeleg at han ikkje har noko forhold til musikken deira. Eg fortel at det er ei stor hending og lurer på om han har køyrt mange andre til kulturhuset denne torsdagen.

Det har han ikkje.

Eg er den einaste.

Om det stemmer at det er ei så stor hending, burde avisa slått det større opp, meiner han. Eg seier meg einig og spør om han veit kor artistane pleier å overnatte når dei spelar i Mandal. Han nemner eit par stader i sentrum, men kan ikkje seie noko sikkert.

På radioen syng Mark Knopfler om at det berre finst éi verd, men at me lever i forskjellige.

Taxisjåføren spør heldigvis ikkje om kvifor eg reiser åleine. Etter å ha fått mobilnummeret hans og gjort ein avtale om at eg berre kan ringe når konserten er slutt, ynskjer me kvarandre ein god kveld.

Inne ser eg ein kiosk og kinoplakatar. Eg byrjar å lure på om eg er på feil stad, då eg får auge på ein kar i svart bandskjorte som trippar midt på golvet. Han og ein annan snakkar tysk saman, og det skulle ikkje forundre meg om dei har kome eins ærend frå Tyskland.

Det er berre nokre få dagar igjen til kommunevalet, og i ei kro til venstre for kiosken driv folk og førehandsstemmer for harde livet. Ingenting kan få dei til å skifte meining no. Folk ser letta og alvorlege ut og forsvinn ut av lokalet etter at dei har stemt.

Ingen nyttar høvet til å feire demokratiet med ein legendarisk konsert.

Bandet startar med fem akustiske songar, før det blir tyngre og meir massivt. Slik det pleier å vere. Eg blir glad for å høyre att songar frå nittitalet, songar eg ikkje har høyrt på lenge.

Etter 2 timar og 20 minutt avsluttar dei med å tolke det britiske bandet UFO som den naturlegaste ting i verda.

Eg ringer taxisjåføren. Når han kjem, viser det seg at han har høyrt rykte om kor bandet skal tilbringe natta. Me køyrer til ein stad som ikkje akkurat ser ut som eit hotell. Eg set meg på ei trapp og ventar. Det er ganske mørkt.

Etter ei stund kjem to karar gåande mot meg på bru­steinane. Når dei kjem fram i lyset, ser eg at det er tyskaren med bandskjorta og kameraten. Me kjem i drøs, og det viser seg at dei har vore i Noreg mange gonger. Då eg fortel at eg såg bandet på Café Akvariet på Folken i Stavanger rett etter debutplata kom i 1991, er det som om me har vore vener heile livet.

Dei gir meg noko å drikke, og nett blir eg invitert til Tyskland.

Eg må berre ta med heile familien. Overnatting er ikkje noko problem. Hadde det ikkje vore så seint på kvelden, skulle eg ringt og fortalt det til dei der heime med ein einaste gong, seier eg.

Frank Tønnesen