Kor lite skal til før eit dikt vert eit dikt?

Dette er eit spørsmål som sjeldan vert stilt av dei lærde. Men hjå vanlege lesarar er det kan hende nokon som stundom har undra seg?

Her to dikt av han som var son til målaren Pola Gauguin (1883–1961) og soneson til franskmannen som måla kvinnene på Tahiti, Paul Gauguin (1848–1903), ein av meistrane i modernismen.

Nordmannen Paul René Gauguin (1911–1976), fødd i København, sjølv målar og grafikar, var mykje av ein allkunstnar og internasjonalist, kjend som nyskapande tresnittmakar. Han illustrerte Inger Hagerups tre barnebøker med den særeigne streken sin.

Men han gav aldri ut eigne dikt – det var det Inger Hagerup som sytte for, i den posthume utgåva Et annet land i sikte (1976), der ho hyllar venen: «Paul./ Gode kamerat./ Gåtefulle venn./ Ditt liv var undring./ Og det lå undrende dikt/ i bildene dine./ Men innerst inne/ boblet en hemmelig latter …»

Diktet «En flaske» er svar på det innleiande spørsmålet. To replikkar – og ein geografisk posisjon, til Nord-Atlanteren i utkanten av Bermuda-trianglet (der mange har omkome). To usynlege personar: den som finn flaska og den som gav peilepunkta og skreiv «Alene ombord», «Hjelp». Poesien oppstår hjå lesaren når han skrur desse elementa saman.

Det andre diktet går føre seg «I vinterskogen» – og no er vi attende i jegersamfunnet, får ein tru. Det poetiske dirrar i nest siste line: «en syngende streng». Så følgjer «døden».

Pila trefte, svolten avverja. Tilværets tidlause vilkår, for mennesket – og dyra.

JAN ERIK VOLD