Figo ligg stille på botnen av buret sitt, spinn daud. Stakkars undulat.

Seinast i går flaug han rundt i stova og verka å vere i sitt livs form. Ingen merka noko gale, og me såg ikkje etter noko gale heller. Eg forklarer ungane at det er slikt som kan hende. Det er ingen si skuld at Figo er daud. Eg ringer til mor mi, ho vil bake bollar og komme bort seinare.

Me kjøpte Figo av ein undulatmann frå nordfylket for fire år sidan, det var ein laurdag, hugsar eg, og eg og ungane køyrde tidlig. Undulatmannen hadde ein garasje full av fuglar, og etter å ha fått ei omvisning blei me inviterte med inn i huset. Me trong ikkje ta av oss på beina. «Slik har me det her», sa undulatmannen og lo høgt.

Ein diger hund kom springande og slikka meg på fingrane, så hoppa han opp i sofaen der me skulle sitje. Undulatmannen var sterk og løfta hunden vekk og sette han i ein lenestol. Det var hundehår overalt. Eit par parakittar flaug att og fram i stova. Eg la merke til at det hang klasar med fugleskit på festa til gardinstengene.

Kona hadde kokt kaffi og sett fram eit fat med kjeks og lefser. Ungane fekk brus. Det var utriveleg og veldig lenge sidan støvsugaren hadde vore framme. Undulatmannen lo heile tida og sa at no måtte me forsyne oss. Eg fekk ei fjør i munnen då eg tok ein bit av lefsa. «No var me heldige», sa eg til ungane og smilte.

No var det ingen veg tilbake, me kunne ikkje ombestemma oss, det måtte bli undulat. Auga til ungane lyste, sjølv om dei ikkje kunne skjøne omfanget av kor mykje ansvar og arbeid som fylgjer med ein undulat. Det var heller ikkje tida for ei lang utlegging om det no.

Undulatmannen fortalde at det var fullt mogleg å få undulaten tam, og om me var heldige, ville han lære seg nokre ord. Me måtte berre vere tolmodige.

Figo blei aldri tam, og kor glad han eigentleg var i oss som familie, er noko uklart. Det hende han lente seg fram og blåste seg opp, men helst når han sat for seg sjølv på gardinstonga eller pinnen i buret. No heng plakatane i fred på veggane, og det er merkeleg stille i huset. Berre eit tomt bur på toppen av kjøleskapet, med sand, skit, fjører og ein halveten hirsekolbe, det beste Figo visste. Ungane vil at buret skal stå der nokre dagar. Det er greitt for meg, sjølv om det ikkje gjev noka meining.

Det er ikkje kjekt å tenkje på at me har irritert oss over all kvitringa hans, og av og til lagt eit teppe over buret for å få han til å halde kjeft.

Me legg Figo i ei lita skoeske oppå noko bomull. Eg grev eit hol i bakken i kanten av tomta, der plenen sluttar og utmarka byrjar. I skuggen av ei diger gran skal Figo få kvile. Ungane grin, og me dekker til eska med jord og litt blomar. Ei grav like god som noko anna grav. For å vere på sikre sida lagar eg eit kors av to pinnar og trykker det ned i jorda.

Alle var glade i Figo, sjølv om det var mykje graps med han. Kvifor dette måtte hende nett no, er det ingen som kan svare på. Me held rundt kvarandre, og eg høyrer bilen til mor mi som svingar inn i tunet.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.