JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

LitteraturKultur

Regnferd

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
3237
20230623
3237
20230623

Ein mann kjem gåande. Nett no er han midtvegs ute på den store opne plassen utanfor rutebilstasjonen. Der det i mange år var medisinutsal. Mannen har på seg ein svart frakk og ein artig, men grå hatt. Han ser ikkje opp eller til sida, eller nokon stad. Det er berre så vidt han flyttar på seg. Sakte sig han bortover asfalten i sitt eige tempo, som om han ikkje er i kontakt med bakken. Han har hatt dette tempoet ei stund.

Eit tempo som ikkje har kome over natta.

For alt eg veit, var han ein gong ein mann som likte å springe og hoppe. Kanskje ein sykkelmann. Så fall han stygt på ein av dei daglege turane sine, og slutta å sykle på timen. Kan hende har han berre gått lei av alt styret som har med sykling, hopping og springing å gjere. Eg hugsar ikkje kva årstal dei stengde medisinutsalet. Eller kvifor. Kommunen mangla nok pengar til å drive det vidare og såg ingen annan utveg enn å setje den såkalla kroken på døra.

No veit ikkje ungdommane kva eit medisinutsal er. Me fekk apotek i staden. To til og med.

Mannen sig bortover og slepar på ei trillevogn som kan innehalde kva som helst, men eg trur ikkje det er noko frå det eine apoteket. Han har nok vore ein tur på butikken. Kanskje kjøpt seg smågodt. Det er jo fredag.

Mannen er ikkje den einaste som er ute og luftar seg. Ei dame trillar ei barnevogn. Ein moped freser forbi. Tre gutar slåst om ein ball. Eit eldre ektepar held saman ekteskapet med to hundar. Fleire folk står utanfor stasjonen. Ein buss er på veg. Ei reise byrjar eller sluttar snart. Fleire bilar svingar inn og stiller seg opp, dei fleste lar motoren gå, eit vindauge opnar seg. Alle ventar.

Ein gammal Saab med ein utolmodig førar svingar i ein stor boge rundt mannen for å komme vidare. Det er travelt for folk som har bil, dei kjem aldri fort nok fram, og det er berre så vidt dei rekk fram likevel.

Noko blenkjer, og så høyrest ein kraftig smell. Himmelen kastar regnet mot bakken. Bilvindauga lukkar seg. Dama med barnevogna slår opp ein paraply, som straks vrengjer seg. Eg pressar meg inntil veggen saman med dei andre, men det er ikkje mykje ly å finne med dei kraftige vindkasta. Nokre lagar lydar, flyttar på seg, kikkar på kvarandre, skjer ein grimase. Folk som aldri har hatt noko med kvarandre å gjere, snakkar plutseleg saman.

Mannen med dei små skritta bryr seg ikkje, det er ikkje spor av taktskifte. Det dryp av hatten og frakken. «Ikkje noko å vere redd for», tenkjer han kan hende. «Ikkje i det heile tatt. Ein går ikkje ut om ein vil ha tak over hovudet.»

Mannen held seg på beina sjølv om vinden vil noko anna. Snart er han over på den andre sida der fortauet byrjar. Han skal sikkert heim. Ta av seg dei blaute sokkane som kjem til å lage små vassmerke i golvet. Setje bereposen på kjøkenbenken og opne posen med smågodt. Finne varmen.

Ho med barnevogn ved sida av meg seier noko ut i lufta. «No er også yngstesystera ute av tida. Han skal nok heim og hengje frakken til tørk, gjere klar til neste anledning. Det er så mange anledningar.»

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Ein mann kjem gåande. Nett no er han midtvegs ute på den store opne plassen utanfor rutebilstasjonen. Der det i mange år var medisinutsal. Mannen har på seg ein svart frakk og ein artig, men grå hatt. Han ser ikkje opp eller til sida, eller nokon stad. Det er berre så vidt han flyttar på seg. Sakte sig han bortover asfalten i sitt eige tempo, som om han ikkje er i kontakt med bakken. Han har hatt dette tempoet ei stund.

Eit tempo som ikkje har kome over natta.

For alt eg veit, var han ein gong ein mann som likte å springe og hoppe. Kanskje ein sykkelmann. Så fall han stygt på ein av dei daglege turane sine, og slutta å sykle på timen. Kan hende har han berre gått lei av alt styret som har med sykling, hopping og springing å gjere. Eg hugsar ikkje kva årstal dei stengde medisinutsalet. Eller kvifor. Kommunen mangla nok pengar til å drive det vidare og såg ingen annan utveg enn å setje den såkalla kroken på døra.

No veit ikkje ungdommane kva eit medisinutsal er. Me fekk apotek i staden. To til og med.

Mannen sig bortover og slepar på ei trillevogn som kan innehalde kva som helst, men eg trur ikkje det er noko frå det eine apoteket. Han har nok vore ein tur på butikken. Kanskje kjøpt seg smågodt. Det er jo fredag.

Mannen er ikkje den einaste som er ute og luftar seg. Ei dame trillar ei barnevogn. Ein moped freser forbi. Tre gutar slåst om ein ball. Eit eldre ektepar held saman ekteskapet med to hundar. Fleire folk står utanfor stasjonen. Ein buss er på veg. Ei reise byrjar eller sluttar snart. Fleire bilar svingar inn og stiller seg opp, dei fleste lar motoren gå, eit vindauge opnar seg. Alle ventar.

Ein gammal Saab med ein utolmodig førar svingar i ein stor boge rundt mannen for å komme vidare. Det er travelt for folk som har bil, dei kjem aldri fort nok fram, og det er berre så vidt dei rekk fram likevel.

Noko blenkjer, og så høyrest ein kraftig smell. Himmelen kastar regnet mot bakken. Bilvindauga lukkar seg. Dama med barnevogna slår opp ein paraply, som straks vrengjer seg. Eg pressar meg inntil veggen saman med dei andre, men det er ikkje mykje ly å finne med dei kraftige vindkasta. Nokre lagar lydar, flyttar på seg, kikkar på kvarandre, skjer ein grimase. Folk som aldri har hatt noko med kvarandre å gjere, snakkar plutseleg saman.

Mannen med dei små skritta bryr seg ikkje, det er ikkje spor av taktskifte. Det dryp av hatten og frakken. «Ikkje noko å vere redd for», tenkjer han kan hende. «Ikkje i det heile tatt. Ein går ikkje ut om ein vil ha tak over hovudet.»

Mannen held seg på beina sjølv om vinden vil noko anna. Snart er han over på den andre sida der fortauet byrjar. Han skal sikkert heim. Ta av seg dei blaute sokkane som kjem til å lage små vassmerke i golvet. Setje bereposen på kjøkenbenken og opne posen med smågodt. Finne varmen.

Ho med barnevogn ved sida av meg seier noko ut i lufta. «No er også yngstesystera ute av tida. Han skal nok heim og hengje frakken til tørk, gjere klar til neste anledning. Det er så mange anledningar.»

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.

Emneknaggar

Fleire artiklar

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

I dokumentarfilmen seier Bruce Springsteen at han vil halde fram med å spele tre timars konsertar.

Foto: Disney +

MusikkMeldingar

Bak scenen

Ein ny tv-dokumentar slepper sjåaren inn i Bruce Springsteens øvingslokale.

Øyvind Vågnes
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh
Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Hjå vassfuglar kan skilnadene i fjørdrakt vera store innanfor éin og same art. Hjå lappspoven har hekkedrakta eit varmt rustbrunt skjær. Nebbet er svakt oppoverbøygt.

Foto: Sveiniung Lindaas

DyrFeature

«Forskinga avslører stadig nye bragder som viser uthaldet og styrken til trekkfuglane.»

Naïd Mubalegh

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis