Ein mann kjem gåande. Nett no er han midtvegs ute på den store opne plassen utanfor rutebilstasjonen. Der det i mange år var medisinutsal. Mannen har på seg ein svart frakk og ein artig, men grå hatt. Han ser ikkje opp eller til sida, eller nokon stad. Det er berre så vidt han flyttar på seg. Sakte sig han bortover asfalten i sitt eige tempo, som om han ikkje er i kontakt med bakken. Han har hatt dette tempoet ei stund.

Eit tempo som ikkje har kome over natta.

For alt eg veit, var han ein gong ein mann som likte å springe og hoppe. Kanskje ein sykkelmann. Så fall han stygt på ein av dei daglege turane sine, og slutta å sykle på timen. Kan hende har han berre gått lei av alt styret som har med sykling, hopping og springing å gjere. Eg hugsar ikkje kva årstal dei stengde medisinutsalet. Eller kvifor. Kommunen mangla nok pengar til å drive det vidare og såg ingen annan utveg enn å setje den såkalla kroken på døra.

No veit ikkje ungdommane kva eit medisinutsal er. Me fekk apotek i staden. To til og med.

Mannen sig bortover og slepar på ei trillevogn som kan innehalde kva som helst, men eg trur ikkje det er noko frå det eine apoteket. Han har nok vore ein tur på butikken. Kanskje kjøpt seg smågodt. Det er jo fredag.

Mannen er ikkje den einaste som er ute og luftar seg. Ei dame trillar ei barnevogn. Ein moped freser forbi. Tre gutar slåst om ein ball. Eit eldre ektepar held saman ekteskapet med to hundar. Fleire folk står utanfor stasjonen. Ein buss er på veg. Ei reise byrjar eller sluttar snart. Fleire bilar svingar inn og stiller seg opp, dei fleste lar motoren gå, eit vindauge opnar seg. Alle ventar.

Ein gammal Saab med ein utolmodig førar svingar i ein stor boge rundt mannen for å komme vidare. Det er travelt for folk som har bil, dei kjem aldri fort nok fram, og det er berre så vidt dei rekk fram likevel.

Noko blenkjer, og så høyrest ein kraftig smell. Himmelen kastar regnet mot bakken. Bilvindauga lukkar seg. Dama med barnevogna slår opp ein paraply, som straks vrengjer seg. Eg pressar meg inntil veggen saman med dei andre, men det er ikkje mykje ly å finne med dei kraftige vindkasta. Nokre lagar lydar, flyttar på seg, kikkar på kvarandre, skjer ein grimase. Folk som aldri har hatt noko med kvarandre å gjere, snakkar plutseleg saman.

Mannen med dei små skritta bryr seg ikkje, det er ikkje spor av taktskifte. Det dryp av hatten og frakken. «Ikkje noko å vere redd for», tenkjer han kan hende. «Ikkje i det heile tatt. Ein går ikkje ut om ein vil ha tak over hovudet.»

Mannen held seg på beina sjølv om vinden vil noko anna. Snart er han over på den andre sida der fortauet byrjar. Han skal sikkert heim. Ta av seg dei blaute sokkane som kjem til å lage små vassmerke i golvet. Setje bereposen på kjøkenbenken og opne posen med smågodt. Finne varmen.

Ho med barnevogn ved sida av meg seier noko ut i lufta. «No er også yngstesystera ute av tida. Han skal nok heim og hengje frakken til tørk, gjere klar til neste anledning. Det er så mange anledningar.»

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.