Begge hadde alltid ein kniv i lomma og kunne ikkje skjøne kvifor nokon valde eit liv utan. Og når me som ikkje gjekk rundt med kniv i lomma, stod og lurte på korleis me skulle gripe det an, sette dei i gang utan å nøle: kappa tauet i to, stakk kniven inn under loket så det spratt av, skrapa vekk erk frå batteripolar og skar toppen av hasselnøtter.

Ein av dei gav meg ein kniv med eit raudt plastikkskaft. Eg kunne ikkje ønskt meg noko finare. Kniven var lett å opne og ikkje slik som mange andre lommeknivar, der bladet står slik i spenn at det mest er umogleg å få tak i utan å brekke ein nagl. Denne opna seg som ingenting, og når eg la han saman, gjorde han ikkje mykje ut av seg, eg merka mest ikkje at eg hadde kniv i lomma.

Sjølv om eg bestemde meg for å passe godt på han, gjekk det ikkje lang tid før han forsvann. Kniven var borte i mange månader, og då han dukka opp att, hadde eg bestilt ein ny kniv frå internett. Eg blei sjølvsagt glad for å sjå han att, sidan det var ein kniv eg hadde fått, men så hende det noko dumt igjen; eg gløymde han att i lomma på ei bukse eg heiv til vask. Det raude skaftet tolte ikkje turen i vaskemaskinen og krympa seg saman på eit vis, limen sleppte, og plasten bula ut på den eine sida. No låg han ikkje skikkeleg i handa lenger. Men eg hadde ikkje hjarte til å kaste kniven, sjølv om eg visste at han hadde gjort sitt.

Dei nølte aldri med å ta fram kniven, han kunne brukast til alt, som skrujern og til å vippe opp batteri frå tronge boksar. Stakk det ut ei lita grein langs vegen, var det berre å skjere ho vekk.

Han eine gjekk med tapetkniv i lomma. Det må vere noko av det kvassaste som finst, og eg tenkte at den var livsfarleg å ha i lomma, men det var visst ikkje noko problem.

Tapetkniven funka til så mykje av det han dreiv på med; han var perfekt til å skjere purre og skrelle reine sellerirøter med, blant mykje anna. Han tok berre handa ned i lomma og henta opp kniven, pressa inn den litle svarte knappen på sida og skauv bladet ut, så skar han laus nokre fine salathovud og gav dei til oss.

Eg har teke vare på den siste tapetkniven han brukte. Knivblada er heilt rusta, så eg må skaffe nye. Det skal eg gjere, og så skal eg byrje å bruke kniven, det trur eg han hadde likt.

Kniven eg skaffa meg frå internett, og som er i ferd med å bli ein favoritt, er ein heilt enkel kniv, med berre nokre få funksjonar: kniv sjølvsagt, det er den eg brukar mest, i tillegg er det ein boksopnar med eit skrujern i enden og ein flaskeopnar.

Eg brukar den nye kniven til å skrelle eple med, og når skalet er av, skjer eg av små betar som eg puttar i munnen. Slik held eg på til det berre er ein liten skrott att, og når eg gjer dette, tenker eg på desse to som har gått ut av tida.

Eg saknar dei og ser begge føre meg med knivane sine, to av dei tøffaste, som delte opp skråtobakk, spidda brunsneglar, kvesste blyantar, reinska negler og stakk hol på daudblod.

Eg vil alltid vere heldig som fekk leve samtidig med dei.

Frank Tønnesen