Nils Brantzeg (1913–1984), radikal forfattar, journalist, omsetjar, med røynsle som sjømann og som soldat i den finsk-russiske vinterkrigen – først og fremst er han poet, med seks diktbøker: Underveis (1940), Det ubeseirede hjertet (1950), Vandringsmannens skygge (1961), Fugl vil jeg se (1970), Ord mellom oss (diktutval 1975), Masker gjennom 50 år (petitdikt 1984). Dessutan to romanar og ei reiseskildring frå Færøyane. Han er ikkje representert i nokon diktantologi, han vert nemnd med berre fem liner i Beyers litteraturhistorie – that’s all.

Dette klaga Gunvor Hofmo over i eit brev i 1990, og ho publiserte diktet «Nils Brantzeg, en ’glemt’ dikter» i bok året etter – derfor denne abrupte epistel.

«Hjem fra Finnland» er frå 1940: «Menneskekropper flerret av bombenes rå jern –/Hester med brutte øine –/ Byer der skorstensskogen står som en hær av gravsten/over husenes grå ruiner.»

Ti år seinare: «Først kom Hitler. Så kom freden/ Så kom hundre hitler i steden. //Avmektig nøler vi. Og mens vi venter/ sorterer Storkirurgen sine instrumenter.»

Atomangst strøymer gjennom forfattarskapen: «Før det store rullgardinet går ned», som elles har vare skildringar av norsk natur, kjærleiksfryd og sorg, tankedikt om meininga med livet, båtsiglarens «Ode til min pram Sarepta», øldrikking «På kafé Justisen» – som motto-dikt følgjande liner om mørkret: «Over oss brenner stjerner,/ lengselens –/ I oss bølger et mørkt hav,/ hungerens.// Vår mørke lengsel skaper alltid stjerner.»

«Senhøstes» (1970) er eit fabulerande dikt som fornyar statusen det strenge bartreet vårt har, både i Wergelands «Til en gran» (1833) og Uppdals 9-diktssekvens «Skog» (1926). Her er Brantzeg muntrare enn dei to forgjengarane.

JAN ERIK VOLD