Olav H. Hauge vart 85, Rolf Jacobsen 86, Ernst Orvil 87. Dei har alle vore lenge borte. Georg Johannesen, Kjell Heggelund, Stein Mehren forlét oss nyleg. Kolbein Falkeid fyller 85 år onsdag 19. desember – han er no den desiderte senioren i norsk lyrikk.

Dikt har han skrive i over femti år, frå debuten Gjennom et glass-skår (1962) til Øyet og virkeligheten (2014) – i alt 24 samlingar, om vi har talt riktig. I tillegg finst fleire utgjevingar av utvalde dikt, og Samlede dikt, som kom til 70-årsdagen i 2003. Visegruppa Vamp har tonesett og spelt inn tekstane hans, registrerte på tjue album dei siste 25 åra.

Ein svært folkekjær poet, med andre ord, som har hatt den lukka å nå ut med dikta sine. Han bur i Haugesund, ved havet – som er det store tyngdepunktet i poesien hans: den balansen synsranda gjev oss. Han har sigla ute, og ei av samlingane heiter Horisontene. Han veit: Havet (i motsetnad til menneska) tek aldri feil.

Det store skiljet i Falkeids liv og dikting – seier han – kom då den eldste dottera hans gjorde sjølvmord i 1988. Familien hadde lenge gått med ei uro – ein psykiater sa: «Nei, hun vil lykkes en dag.» Så drukna ho seg.

Samlinga En annen sol (1989) er skriven i desperasjon. Diktet «Et rom står avlåst» skildrar sorga til faren. Å ta opp eit slikt tema i norsk lyrikk var unikt på den tida. Falkeid fortel at mange som kjende seg att, skreiv og takka han. På 2000-talet, med ein auke i talet på sjølvmord hos unge, vart dette drøfta ope i aviser og medium, som det store samfunnsproblemet det er.

Diktet forklarer seg sjølv. Poeten ser skuggesidene i eigen person ved tapet av dottera. Ketil Bjørnstads bok Kolbein Falkeid – et nærbilde (2008) gjev meir bakgrunn.

Jan Erik Vold