Sist helg var det bursdag for bror min. Onkel Rune kom sist av alle. Ringde ikkje på, berre smatt inn slik han pleier, med sko på.

Kledd i den same dressjakka han alltid går i, med skjorta hengane utanpå buksa.

– Oi, har det alt byrja, sa han og lo mens han pressa seg ned i sofaen ved sida av meg og son min, Magnus.

– Eg skulle hatt med noko, men eg tenkte at du har jo alt i livet frå før, og kva skal ein eigentleg med noko som helst etter fylte 37, sa han til bror min.

Onkel Rune har visst mykje pengar. Det kan jo ha samanheng med at han aldri kjøper noko, verken til seg sjølv eller til andre, og at han knapt reiser andre stader enn til Biltema i nabokommunen. Ikkje har han delt livet med nokon heller. Ein sparer kanskje ein del på det.

Opp igjennom åra har onkel Rune jobba mange forskjellige stader, minst åtte–ti, kanskje fleire. Han har alltid blitt, som dei seier, nedbemanna. Eit par gonger har han slutta på dagen, i fullt sinne. Då er ikkje mor mi fornøgd. Ho er alltid bekymra for litleguten sin.

Så høyrer ein plutseleg at han har byrja å jobbe igjen. Alle vert glade, på hans og mors vegner, og tenkjer at det er bra onkel Rune har fått seg noko å gjere.

Så skjer det seg. Igjen.

Då tenkjer alle som tenkte at det var godt onkel Rune fekk seg jobb, at «dei venta på det», «han passa ikkje inn der», «nei, det kunne ikkje gå i lengda».

Så går det lange periodar då ingen veit kva onkel Rune held på med, og det er som om me gløymer at han finst. Men plutseleg er han tilbake, lik seg sjølv. Han har alltid hatt ei heilt eiga evne til å dukke opp når me har det som hyggelegast.

Dei siste åra har han lagt seg til ein ny vane. Kvar einaste sundag klokka fem høyrer me bilen hans i oppkøyrselen. Me kan stille klokka etter han. Rett på kaffitid. Onkel Rune likar både vassbakkels og eplekake, men seier ikkje nei til småkaker og vaflar heller.

– Eg skjønar ikkje kven som fann på dette med små fat til kaker og store til middag, seier han og ler ein smittande, god latter.

Ingen kan le like rungande som onkel Rune. I alle fall ikkje i vår familie.

Ein gong heiv han son min opp i lufta slik at det skulle kile i magen. Samtidig som han laga merkelege lydar. Magnus blei livredd, og sjølv om onkel Rune sikkert ikkje meinte noko vondt med det, er han ikkje så god med ungar som han liker å tru sjølv. Etter den episoden spring Magnus og gøymer seg når onkel Rune kjem. Eg har prøvd å forklare han at Rune ikkje er farleg, han bit ikkje, det er ingenting å vere redd for.

– Han skal ikkje vere her så lenge, seier eg.

Men det stemmer ikkje. Onkel Rune blir alltid sitjande i timevis. Han fortel historier og vitsar me har høyrt gong på gong. Rett før han skal gå, er det gjerne noko spanande sport på TV som han berre må få med seg.

Ein gong tok han ikkje hintet sjølv om eg sløkte lyset og gjekk og la meg. Eg trur han sat igjen i halvmørket i alle fall ein halvtime til. Berre lyset frå fjernsynet, lyden av latteren og klirringa frå kaffikoppen som trefte tefatet, avslørte at han framleis sat der.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta
skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.