Eg såg deg berre den eine gongen. Du hadde sikkert nett vakna og var klar for kvelden og natta. Truleg hadde eg gløymt å hente posten tidlegare på dagen og var på veg mot postkassestativet då eg såg noko som rørte seg. Eg forstod ikkje med ein gong at du var eit piggsvin. Begge stoppa, og du bøygde hovudet inn mot halen og drog huda med piggane ned på alle kantar, slik at dei stod rett ut.

Eg prøvde å stå så stille eg kunne, og etter ei stund kom det fram ein liten snute. Du kikka rundt deg og tenkte vel at det ikkje var noko farleg likevel. Med små skritt tassa du vidare forbi postkassane og inn mellom to av plankane i gjerdet rundt hagen til naboen. Eg og kjærasten hadde nett flytta hit, og no har me budd her i over 20 år. Ikkje veit eg, kanskje heldt du til i hagen til naboen, saman med resten av familien, utan at me fekk det med oss.

Piggsvin kan snorke, har eg høyrt, så då har me noko til felles. Eg skal jammen ta meg ein tur bort til postkassane ein av dei fyrste dagane og lytte etter piggsvinsnorking. Det kan jo vere at nokre slektningar av deg bur der enno, sjølv om du reiste for lenge sidan.

I sommar trefte eg eit piggsvin i ein bakgard i Oslo. Det låg heilt stille inntil ein vegg som sola var i ferd med å forlate. Ein mann fortalde at kvar einaste dag tok piggsvinet turen heilt bort til andre enden av bakgarden for å gå på do. Det skulle eg likt å sjå, men piggsvinet låg berre i ro, og for meg som ikkje hadde sett eit piggsvin på mange år, var det ikkje godt å seie om det var levande eller dødt. Det var i alle fall ingenting som tydde på at det snart måtte på do.

Graset er framleis grønt her og der, men det har byrja å dukke opp litt andre fargar. Hausten har kome, og snart visnar alt. Hagen og plenen blir livlaus, og hadde eg ikkje visst betre, ville ingenting fått meg til å tru at det nokon gong kunne spire og gro igjen her.

Eg skulle ynskje at det budde eit piggsvin i hagen vår, gjerne fleire. Dei kunne liggje i dvale på ein trygg stad no, og samle krefter og vente på betre tider.

Det er ikkje kjekt å tenkje på at eg kanskje skremde deg vekk for godt den kvelden med postkassane. Men eg må vel slutte å tenkje slik. Det kan ikkje berre ha vore mi skuld? Kanskje var du åleine og hadde gitt opp alt og berre gjekk rundt på måfå. Det aller siste piggsvinet i desse traktene.

Eg håpar for all del det ikkje hende noko kriminelt med deg, og sjølv om piggsvin ofte ikkje lever lenger enn fem år, ser eg føre meg at du fekk tid nok til å leve piggsvinlivet, og dagar nok til å bli gode vener med andre piggsvin.

Forresten har eg ei kjensle av at du var ei jente, kan ikkje skjøne noko anna. Men eg har eigentleg ikkje peiling på piggsvin, men dei held vel på: søv og vaknar og tassar rundt og gjer det som piggsvin må gjere.

Kor stor skilnad det ville gjort, er eg usikker på, men tippar det hadde vore ein bra ting om det var fleire piggsvin i livet mitt. Men slik er det ikkje.

Frank Tønnesen