Poeten Arild Stubhaug frå Naustdal, fødd 1948, med eksamen i matematikk, litteraturvitskap og religionshistorie, vidgjeten for biografiar om dei store matematikarane Nils Henrik Abel, Sophus Lie og svenske Gösta Mittag-Leffler, æresdoktor ved Universitet i Oslo 2002 og statsstipendiat frå 2004, gav ut sju diktsamlingar 1970–1995, trykt i Dikt i samling (2004), pluss ei åttande i 2008: Lemmata, eit matematisk omgrep for aksiom, føresetnad, forventing (om ting er som dei synest å vera).

I dei seinare dikta er det dei store temaa Stubhaug tek opp. Stoda på jordkloten, menneska som styrer feil: «Din tenar er død. Her/ er berre tjuvar og forvaltarar som vil/ ha alt for seg sjølve», heiter det i eit dikt frå 1995.

Tonen var annleis i Stubhaugs første bøker, som lyste av vind og sol og damer som gløymde att kjolane sine i garderobeskapet hans – tilgangen til gleda. Etter boka om Abel, Et foranskutt lyn (1996), omsett også til japansk og kinesisk, fekk Stubhaug ein internasjonal status som knapt nokon av poetkollegaene hans. Som skulert og pedagogisk biograf, vel og merke, ikkje som diktskrivar.

Vi trekkjer fram del III av eit dikt frå samlinga Ingen frist (1992), for å vise at det er ein forstandig, kritisk, subversiv skrivar vi har å gjera med, som har innsett at poesien ikkje kan utføra mykje. Men teia skal han heller ikkje, snarare minna om at det enno er mogleg å følgja livsrytmen, sjå det vakre i tilværet, lyda den store lova om at livet er evig endring: Ting forsvinn, men vinden vil ikkje ta bort alt.

Så sant vi ikkje lèt øydeleggjarane halda fram med å pøsa på, «til den bitre slutt». Eit innlegg i den politiske debatten?

JAN ERIK VOLD