Sigmund Mjelve (1926–1995), norsk misjonærson som levde dei tolv første åra i Kina, arbeidde etter krigen som statistikar i Norges Bank, til han i ein alder av 52 debuterte som poet. Han skreiv 11 diktsamlingar i åra 1978–1994, den siste fekk han Brageprisen for. Samla dikt finst i Tidsteder frå 1996. Dessutan gav han ut antologien Jord – Himmel. Kinesiske dikt gjennom 3000 år i 1982. Den kristne oppveksten har han endra til ein verdsreligion, kunne ein kalla det, der særleg ei taoistisk haldning dominerer.

Det finst noko muntert i framlegget hans til gravtale frå 1990: «Gress i sin omvendte// himmel lyser latter/ over mitt fravær». Om Guds moglege nærvær heiter det i same boka: «Gud er til, Gud er ikke til./ Mer kan ikke sies/ om det som ikke kan sies.»

Ulike namn vert lista opp i eit tidleg dikt: «En gang var desember./ Da levde det én/ som kalte seg Cæsar// eller Terje, Anne, Knut, Jesus, Britt/ eller Frantz…». Keisar eller Frelsar eller Anne Knutsdotter – hos Mjelve er hierarkia avskaffa, eg-ets posisjon skrudd ned til tredje person: «Uten sikkerhetsnett … fra det// til jeg,/ [fra] jeg til det». Dette gjev opne dikt, der dramatikken ligg i det udramatiske. Det er åra våre som skaper dikta våre: «Er det til å begripe/ at alle de døde// vi hører om, har levd?/ I live en dag// som denne. En hinne/ av lattermild tid.»

Sigmund Mjelve levde som poet i Son, med høgt utsyn over Oslofjorden. Der den tidlegaste diktinga hans utspela seg på Kirgissteppene, er vi gjerne på Austlandet når den endelege avskjeden nærmar seg. Her eit av hans etterlatne dikt:

Vindens fotspor i skogen

hørte jeg ofte

og så den i kast over sjøen

før regnet kom.

Da var det sommer

som flimret forbi.

Nå er jeg død

og alltid.

JAN ERIK VOLD