Sissel Solbjørg Bjugn (1947–2011) – unik poet, biletkunstnar, barnebokforfattar – har no fått det lyriske verket samla i Sjonglering og bjugnlering, redigert av Tor Eystein Øverås, med føreord Einar Økland. Seks diktsamlingar frå åra 1978–1999, staseleg lagde ut over 464 sider, står i strid med at denne avantgardisten knapt er nemnd i store verk over norsk poesi/ litteraturhistorie/ kvinnelitteratur/ norsk avantgarde. Øverås skriv ei biografisk skisse i Skrive, teikne, røre og slåst! som trykkjer andre tekstar av Bjugn i tillegg til intervjuutdrag. Sjeldan er ein oversett poet lansert med større tyngd enn i Øverås’ to band.

Som nyskapande kvinneleg poet er Sissel Bjugn vårt sterkaste namn etter Cecilie Løveid og Karin Moe. Eit omflakkande liv levde ho, med oppvekst rundt om på Austlandet, bustad i Sulis, der ho skreiv frå gruvene i 1980-åra, arbeid på filetfabrikken i Båtsfjord, snarvisitt i hovudstaden, der ho gjorde seg gjeldande i aviser og tidsskrift, busett dei siste 22 åra i Bodø.

Ho skreiv sterke erotiske dikt, var katolikk i 25 år, gjekk inn i offentleg sølibat etter publiseringa av «Heltinnetrinnet», melde overgang til statskyrkja då Rosemarie Køhn vart Nordens første kvinnelege biskop i 1993. Sorga hennar var at ho aldri fekk barn. I steden utfalda ho seg verbalt: «Eg er heller Sissel Barnlaus/ enn Sissel Språklaus.»

«Heltinnetrinnet» i 33 delar gjorde furore då det vart trykt på kronikkplass i Dagbladet i 1988, ikkje minst på grunn av likefram bruk av tabuord. I dagens utsnitt finst berre eitt.

Sissel Solbjørg Bjugn, venstreintellektuell og leiken, tradisjonsmedviten og overraskande – ho gjorde bilete til dikt blant anna i Den første avisa på Lofotveggen, som fekk debutantprisen 1978. Om eigen litteratur: «Eg vil inn ein stad mellom Dorothe Engelbretsdotter og Kate Bush.»

JAN ERIK VOLD