Foto: Ernest Rude / Wikipedia
De er to.
– Hva er det for måned vi har?
– Du vet det jo.
– Februar?
– Den er morsom og kort.
– Og så bar.
– Ja, den er ikke rar
uten sne og sport.
Holmenkollen til trikks.
Hun er ung og lys og fiks.
Og han er all right:
Sportsman’s Delight.
– Nei se!
– Jeg ser.
– Det er sne.
– Det sner.
Det blir ikke sagt mer.
Hvor det er godt å gå
og tie en stund
mens snestjerner lette, små,
smelter mot kinn og munn.
De eier en kveld,
som en fin pastell:
En fjord.
Åser og fjell,
en sti
og de …
Og ikke et ord.
Betagende stilt overalt.
På veien har nysneen falt.
Han ser deres skritt,
hennes og sine.
Hennes så fine
merkes på veien så vidt.
Hun stanset og sa:
– Elsker du meg?
– Ja.
Men elsker du meg?
– Nei.
– Takk skal du ha
Fremdeles så godt og gå
og tie en stund,
og se på hinannen på skrå.
Mens snestjerner lette, små,
smelter mot kinn og munn.
De går og går.
– Er det skuddår i år?
– Underskudd-år.
– Får!
Der kom det skjebnesvangre!
Men hun skulle nok få igjen.
Hun skulle ved gud få angre
så spotsk en replikk som den!
Han prøvde i flere sjangre,
men munnen er ingen penn.
Da var det hun sa:
– Elsker du meg?
– Nei.
– Du sa ja ista.
– Og du sa nei!
– Jeg mente ja.
Jeg elsker deg!
Det var ingen tvil.
Det var slik hun var.
Hun narret april
i februar.
Herman
Wildenvey
De er to.
– Hva er det for måned vi har?
– Du vet det jo.
– Februar?
– Den er morsom og kort.
– Og så bar.
– Ja, den er ikke rar
uten sne og sport.
Holmenkollen til trikks.
Hun er ung og lys og fiks.
Og han er all right:
Sportsman’s Delight.
– Nei se!
– Jeg ser.
– Det er sne.
– Det sner.
Det blir ikke sagt mer.
Hvor det er godt å gå
og tie en stund
mens snestjerner lette, små,
smelter mot kinn og munn.
De eier en kveld,
som en fin pastell:
En fjord.
Åser og fjell,
en sti
og de …
Og ikke et ord.
Betagende stilt overalt.
På veien har nysneen falt.
Han ser deres skritt,
hennes og sine.
Hennes så fine
merkes på veien så vidt.
Hun stanset og sa:
– Elsker du meg?
– Ja.
Men elsker du meg?
– Nei.
– Takk skal du ha
Fremdeles så godt og gå
og tie en stund,
og se på hinannen på skrå.
Mens snestjerner lette, små,
smelter mot kinn og munn.
De går og går.
– Er det skuddår i år?
– Underskudd-år.
– Får!
Der kom det skjebnesvangre!
Men hun skulle nok få igjen.
Hun skulle ved gud få angre
så spotsk en replikk som den!
Han prøvde i flere sjangre,
men munnen er ingen penn.
Da var det hun sa:
– Elsker du meg?
– Nei.
– Du sa ja ista.
– Og du sa nei!
– Jeg mente ja.
Jeg elsker deg!
Det var ingen tvil.
Det var slik hun var.
Hun narret april
i februar.
Herman
Wildenvey
Snø – eller sne, som enkelte seier – me fekk flust av han, i førre månad. Her eit elska dikt av Herman Wildenvey (1885–I959) frå rimmeister-epoken i norsk poesi, år 1925, der Wildenvey var den lette og Olaf Bull ofte den tunge.
«Februardialog» er ikkje sett opp som eit tradisjonelt vers, endå rima kjem, i korte liner, ofte i uventa rekkje-
følgje – frå første strofe av: to/har/jo/februar/kort/bar/rar/sport. Replikk-strekane røpar det tittelen lovar, at dette er ein «dialog» – han og ho, eit småkranglande kjærestepar. Snøen fell, frå strofe 3 og utover.
Her finst språklege detaljar, for at rima skal klinge: «Holmenkollen til trikks./Hun er ung og lys og fiks.» (Det heiter ikkje: til trikks. Berre hos Wildenvey.) Og rett over til engelske rim: «all right/Sportsman’s Delight».
Strofe 6: «Han ser deres skritt,/hennes og sine.» Det korrekte er: hennes og hans. Men diktet treng rimord på «fine».
Strofe 7: Omslag til imperfektum, der omgjevnadene går i presens: «Hun stanset og sa.» For å få rimord på svarordet «Ja».
Strofe 10: Nøkkelordet er «skjebnesvangre», som leier til rima angre og sjangre. Det siste var ukorrekt stavemåte i 1925, av framandordet genre.
Strofe 11: «meg» og «ista», rimord på «nei» og «ja».
Strofe 12: To enkle månadsrimord, som leier til ei elegant avslutting: «Hun narret april/i februar.»
Fritt og ledig som dette var norske rimdikt sjeldan. Liten grunn til å kalla dette eit tradisjonelt vers.
Jan Erik Vold
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Snø – eller sne, som enkelte seier – me fekk flust av han, i førre månad. Her eit elska dikt av Herman Wildenvey (1885–I959) frå rimmeister-epoken i norsk poesi, år 1925, der Wildenvey var den lette og Olaf Bull ofte den tunge.
«Februardialog» er ikkje sett opp som eit tradisjonelt vers, endå rima kjem, i korte liner, ofte i uventa rekkje-
følgje – frå første strofe av: to/har/jo/februar/kort/bar/rar/sport. Replikk-strekane røpar det tittelen lovar, at dette er ein «dialog» – han og ho, eit småkranglande kjærestepar. Snøen fell, frå strofe 3 og utover.
Her finst språklege detaljar, for at rima skal klinge: «Holmenkollen til trikks./Hun er ung og lys og fiks.» (Det heiter ikkje: til trikks. Berre hos Wildenvey.) Og rett over til engelske rim: «all right/Sportsman’s Delight».
Strofe 6: «Han ser deres skritt,/hennes og sine.» Det korrekte er: hennes og hans. Men diktet treng rimord på «fine».
Strofe 7: Omslag til imperfektum, der omgjevnadene går i presens: «Hun stanset og sa.» For å få rimord på svarordet «Ja».
Strofe 10: Nøkkelordet er «skjebnesvangre», som leier til rima angre og sjangre. Det siste var ukorrekt stavemåte i 1925, av framandordet genre.
Strofe 11: «meg» og «ista», rimord på «nei» og «ja».
Strofe 12: To enkle månadsrimord, som leier til ei elegant avslutting: «Hun narret april/i februar.»
Fritt og ledig som dette var norske rimdikt sjeldan. Liten grunn til å kalla dette eit tradisjonelt vers.
Jan Erik Vold
Fleire artiklar
Dyrlegen kjem
Joachim Cooder er kjend som perkusjonist frå fleire utgivingar saman med opphavet, Ry Cooder.
Foto: Amanda Charchian
Motellet til drøymaren
Joachim Cooder opnar dørene til sju musikalske rom.
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
Papiravisa