Bryllaup (1)

Sverre Kvinen står føre spegelen i gangen og ser at buksa og dressjakka sit som eit skot. Skoa, derimot, er akkurat litt for store. Solane han ein gong laga av ein tepperest, har forsvunne. I innerlomma på jakka ligg heftet frå gravferda til onkel Karsten. Utruleg at dei ikkje fann eit betre bilete. Han får seg ikkje til å kaste det og legg heftet i skuffa under spegelen.

Sverre ante ikkje noko om gifteplanane, og har ikkje høyrt ifrå Aina og Torstein på mange år. Han trudde eigentleg at dei var gifte for lenge sidan.

Men så kom invitasjonen. Sverre blir sjeldan invitert i noko som helst og er stort sett glad til. Det er sikkert fleire årsaker, som regel viser han manglande interesse og takkar nei i siste liten, eller lèt rett og slett vere å dukke opp utan å seie ifrå. Det var uventa at dei ville at han skulle komme, men det var stas òg, Sverre var liksom ein av dei utvalde. Han las invitasjonen nøye fleire gonger og tenkte fyrst som han alltid gjer: Det blir for mykje styr, eg orkar ikkje. Bryllaup i Sauda? Det tek jo ein halv dag å køyre, minst. Kvifor flytta dei eigentleg dit?

Oppveksten til Sverre hadde ikkje vore rare greiene utan onkel Karsten, det er vanskeleg å forstå at han aldri meir skal komme umeld og gå rundt i hagen og sjekke korleis det står til med frukttre og blomar. Det er noko drit.

Sverre drygde lenge og svara ikkje før same dag som fristen gjekk ut. Eg kjem, skreiv han i ein SMS til telefonnummeret som stod på invitasjonen. Han fekk tommel opp i retur, sletta SMS-en og la telefonen tilbake i den litle, svarte posen.

Ein kunne gå inn på ei nettside og sjå kva brudeparet ynskte seg. Sverre noterte eit par av tinga nedst på lista som ikkje var så dyre. Men det beste hadde vore å finne på noko heilt anna som dei ikkje tenkte at dei skulle få. Kva kunne passe til Torstein og Aina? Var ikkje Torstein blitt ein slik friluftstype? Men han kom ikkje på noko.

Bryllaupet skulle haldast i august og plutseleg er det ikkje mange dagane att. Sverre har enno ikkje kjøpt presang og tek turen til ein lokal altmoglegbutikk og spør om det ligg liste der frå brudeparet. Men det gjer det ikkje.

– Nei vel, seier Sverre. Sånn var det alltid før.

Dei veit ikkje eingong kven Aina og Torstein er. Sverre hissar seg opp, og seier at det må dei då vite. Torstein er jo sonen til Sveinung som driv trelasten og har gjort det i alle år. Han i kassen hevar berre augnebryna. Eg får kjøpe på vegen, tenkjer Sverre. Det tek fem timar å køyre til Sauda, så det dukkar vel opp ein idé.

På bryllaupsdagen ringjer vekkjarklokka halv seks, Sverre er nøydd til å ha god tid. Det kan vere mykje bubilar på vegane, og han vil ikkje risikere å komme for seint til vigselen klokka to. Sverre vil komme slik at det ser ut som om han kjem akkurat samtidig som dei aller fleste andre. Men det er ikkje noko poeng i å vere for tidleg. Uansett er det krise å komme halsande når alle andre sit klare i kyrkja og bruda står og ventar i gangen. Då er det umogleg å snike seg inn utan at folk snur seg og trur at no skjer det, men så er det berre Sverre Kvinen.

Framhald

Frank Tønnesen