Kjære ja-folk. Det har vore vanskelege år i det siste, med stabilt, solid fleirtal imot unionen de ønskjer vi skal vere del av her på berget. Men fatt mot. Historia, som ofte tek eigne og uransakelege vegar, har kome med ei soleklar vinnarsak og høve til å revitalisere alle gode argument.

Folket vert nok ikkje med på den viktige oppgåva no heller, men for å vere på den trygge sida er det ingen som har tenkt å spørje dei denne gongen. Stortingsfleirtalet er nok òg imot, men det er berre fordi politikarane ikkje har tenkt seg skikkeleg om enno. Heilt openbert har dei ikkje det.

For igjen handlar det om eit nytt fredeleg samarbeid og styrking av demokratiet. Det handlar om nedbygging av grenser like utanfor (Romeriks)porten vår, og om nye demokratiske prosessar som kjem til å forme utviklinga i nærområda våre.

Det handlar om ein ny felles marknad for varer, tenester, kapital og menneske. Fri flyt og felles spelereglar som vert skapte rett framfor augo på oss.

Då kan vi ikkje mure oss inne bak ei eiga regiongrense og vere oss sjølve nok, som ein isolasjonistisk utpost i ei verd av fellesskap. Tenk om ingen vil handle med oss? Tenk om ingen vil jobbe hjå oss? Tenk om ingen vil kome hit meir? Tenk om ingen vil høyre på oss?

Det er openbert at vi må med. Dette er europeisk solidaritet og samarbeid i eit nøtteskal, og ei lita nøtt.

Vi kan ikkje godta at vi igjen sit på gjerdet med nisselua i handa og ikkje får plass rundt bordet der framtida rundt oss vert vedteken.

Vi må ta grep. Vi må mobilisere, og vi må mobilisere no. Det er for seint å kome med à la carte-ønska våre når politikarane frå halve kongeriket har sete saman i Østfold, Buskerud eller Akershus og snekra trerettarsmenyar.

Er de med meg eller vert eg sviken?

Beste helsing ein som vil ha Oslo inn i Viken.

AU