Døra inn til symjehallen er låst, og det er ingen andre som står utanfor og ventar. Klokka nærmar seg halv åtte, familiebadinga skulle byrja klokka sju. Ungane hadde gledd seg, men no kan dei berre køyre heim att. Renate har ikkje høyrt noko om at symjehallen er stengd. Det er typisk, ho har alltid vore ei svime som ikkje får med seg beskjedar som blir gitte.

Ungane lurar på kven som har stengt symjehallen.

– Det veit eg ikkje, seier Renate, det må vere nokon som er dumme.

– Kva skal me gjere no?

– Det er ikkje så mykje å gjere.

– Me kan køyre heim og lage kveldsmat.

– Kan du lage vaflar?

– Det kan eg godt.

Før Renate lagar vaffelrøra, går ho inn på heimesidene til kommunen. Der står det at symjehallen er stengd. Ho trykker seg inn på linken. Men det står ikkje noko meir, berre det same ein gong til og at grunnen er tekniske problem. Det kan vere kva som helst.

Dagen etter får Renate høyre at vaktmeisteren ikkje er å få tak i, han svarar ikkje på meldingar og tek ikkje telefonen. Det verserer forskjellige teoriar. Enkelte meiner at han har sjukmeldt seg fordi han rett og slett ikkje rår med alle arbeidsoppgåvene. Andre seier at han er på den årlege sydenturen og har slått av telefonen for å sleppe å ha kontakt med noko som kan minne om Noreg, skule eller arbeid.

Men det er eit dårleg system at heile verda skal stoppe opp berre fordi vaktmeisteren ikkje tek telefonen. Det må vere andre som kan finne ut av ting?

Renate ser ikkje bort ifrå at det er vaktmeisteren si skuld at symjehallen er stengd. Dei seier at han har altfor frie taumar, går berre att og fram i gangane og ber på noko verktøy, men det er ingen som har kontroll på kva han eigentleg driv på med.

Dei neste dagane dukkar det opp stadig fleire rykte om kvifor symjehallen er stengd. Fleire legg skulda på dei som slurvar med bruken av badehette og ikkje dusjar skikkeleg. Renate høyrer òg at flisene rundt bassengkanten har losna fleire stader, og at ei eldre dame som var på bading med revmatikarane, sklei og slo seg kraftig i bakhovudet. Sirkulasjonspumpa skal ha stoppa, og det kryr av stokkmaur i garderobane. Ein sjeldan type mose er oppdaga i inngangspartiet, og fleire gonger skal det plutseleg ha dukka opp ein mann i damegarderoben.

Symjehallen er viktig og må haldast open slik at alle får sjansen til å lære seg å symje. Korleis kan styresmaktene forsømme ei slik oppgåve og samstundes sove godt om natta?

Symjehallen er stengd, og vaktmeisteren har forsvunne. Ingen veit kor han har blitt av. Bassenget ligg i mørket og ventar på at ting skal ordne seg og bli normale, men fryktar at dette er byrjinga på slutten. Nokon må snart komme springande frå garderoben og hoppe uti vatnet og lage liv og røre. Symjehallen ventar tolmodig på at ei lita jenta skal ta sine fyrste symjetak, og at alle slags folk som berre har sett kvarandre fullt påkledde, skal symje omkring halvnakne og skule hit og dit.

Kommunen beklagar alle ulempene stenginga av symjehallen medfører, og lovar å gi beskjed når bassenget opnar igjen.

Det er lett for dei å seie, men noko skurrar, og det verkar mest som om dei held tilbake informasjon. Renate veit ikkje lenger kva ho skal tru på.

Frank Tønnesen