TEATER

Teatret Vårt:

Edderkoppkvinnens kyss

av Manuel Puig
Omsett av Svein Selvig
Regi og scenografi:
Thomas Bjørnager

Det er både ei plikt og eit kall for teateret å spele stykke som kommenterer samtida vår. Dei mest omtala urohendingane i verda i dag er ikkje dei same som på 1970- og 80-talet, men romanen Edderkoppkvinnens kyss, som raskt vart både film og teaterstykke, med diktaturregimet i Argentina som bakteppe, appellerer like sterkt i dag. Valden og uroa i verda flytter på seg, men endrar seg ikkje mykje.

I fengsel

Det dreier seg om to menn som deler fengselscelle. Den første, Valentin, er geriljasoldat og arrestert på grunn av det. Den andre, Molina, er tilsynelatande fengsla av di han har synt ein provoserande livsstil, som feminisert homofil. Så ulike dei er, har dei likevel funne eit slags vis å fungere saman på i det klaustrofobiske tomrommet. Den første fortel om den politiske kampen han vonar å få fortsetje på, den andre underheld den første med å referere handlinga i romantiske filmar han har sett. Slik held dei kvarandre oppe, om enn ikkje utan stormar og krangling.

Når vi etter kvart skjøner at Molina faktisk er fingert innsett for å spionere på Valentin og pumpe informasjon frå han, får historia ei skarpare vinkling. Men vennskapet vinn over spionasjeoppdraget, og Molina forråder ikkje vennen sin. Når dei til slutt må skiljast, har vennskapet deira òg vorte til eit vart og valent kjærleiksforhold. Men, som vi får vite, møtest dei aldri att.

Intens puls

Framsyninga, på den vesle blackbox-scena Storyville i kulturhuset Plassen i Molde, er konsentrert til eit ørlite kvadratisk sceneområde avgrensa av stålrammer. Teatersjef Thomas Bjørnager har stått for både uttrykket og det visuelle. Framsyninga har ein stram og intens puls og forbløffande effektfulle «mellomspel»: nokre scener frå fengselsdirektørens kontor, filma i svart kvitt og projisert på scenegolvet.

gjennomført

Dei gjennomførte kunstnarlege vala i stykket har òg tydeleg inspirert skodespelarane. Sigmund Njøs Hovind (Valentin) og Hugo Mikal Skår (Molina) spelar båe ut lengt, frustrasjonar, voner og vonbrot i høg temperatur, og rollefigurane er imponerande heilstøypte. Det er ei stor utfordring å overtyde med skildringar så fjernt frå vår eigen norske kvardag, men i Edderkoppkvinnens kyss på Teatret Vårt er det heile så menneskeleg sett at vi utan problem kan takast med frå det kjende til det ukjende – og attende.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar for Dag og Tid.