Vi er framleis i varmesommaren 2018. Kan han læra oss at klimakrisa ikkje er noko som kjem, men noko vi er midt oppi? Vi må få ned flytrafikken. Vi kan ikkje halda fram med å utvida på Gardermoen som om ingenting har hendt. Vi må satsa på togtrafikk. Fornyinga kan ikkje utsetjast i årevis. Om all is i Antarktis smeltar, kjem verdshava til å stiga 60 meter. Dette burde statsministeren vår vita.

«Døden forteller om sin plan med byen Venedig» er den einaste sonetten Inger Hagerup har trykt i dei ni diktsamlingane sine. (Det finst ein sonett til, tileigna Cora Sandels Alberte-figur, trykt i tidsskriftet Kvinnen og tiden, men den dukkar opp først i Hagerups Samlede dikt frå 1976.)

Inger Hagerup (1905–1985) markerte seg politisk i dikta sine gjennom heile livet. Innanriks under krigen: «De brente våre gårder./ De drepte våre menn./ La våre hjerter hamre/ det om og om igjen». Utanriks etter krigen: «Fulle er Spanias fengsler i dag./ Vi kan ikke se våre kameraters/ herjete ansiktsdrag./ De hvitner i mørket, der Franco har gjemt dem./ Og vi – har vi allerede glemt dem?»

I Venedig-diktet er det døden som fører ordet. Vi veit at Venezia i dag har 270.000 innbyggjarar og ligg 2 meter over havet – byen som er 1600 år gamal. Kor mykje eldre kan han verta? At havet skulle stiga, tenkte ein ikkje mykje på i 1955, då teksten vart skriven.

I diktet kysser døden «stille pillarene i vannet». I dag veit vi at det truleg vert global oppvarming som gjer arbeidet til døden i Venezia, ved at havet vil stiga. Diktet peikar rett, sjølv om det vert på andre premissar.

Kva var det han sa, Wergeland? At poeten skal vera «et foranskutt lyn». Som Hagerup her, for 63 år sidan.

Jan Erik Vold

Inger Hagerup