Kjøkenet er stengt

Dei er for seine. Ingen kom på at kjøkenet stengde klokka ni, no er ho fire minutt over. Knut hissar seg opp og går i baren for å høyre om det ikkje er mogleg å få til eit eller anna.

– Eg er svolten, seier han.

– Då må du nok gå ein annan stad, seier dama i baren, ho held på å lage ein drink av eit eller anna slag.

– Kjøkenet har stengt.

– Høyr her, seier Knut.

– Det er ikkje mange etestader å velje mellom, kinaen har vel gått konk?

– Kokken har gått heim, eg har ikkje lov å bruke kjøkenet.

– Du klarer frese opp noko pommes frites, frityren er vel enno varm?

– Eg kan dessverre ikkje gje dykk spesialbehandling.

– Ver grei, ber Knut, men ho er ikkje grei.

Han går ned til dei andre og fortel at det ikkje nyttar. Stengt er stengt.

Sveinung, som har drege gjengen hit, verkar heilt fråverande. Det viser seg at dei andre ikkje er like svoltne som Knut. Mange er ikkje svoltne i det heile teke. Alle bestiller meir å drikke. Dei vil sjå det an, men Knut er nøydd til å få i seg næring. Kan ikkje sjå det an og gløyme å ete. Ingen klarer ta ei avgjersle på om dei skal gå ein annan stad, folk blir sitjande og trykke.

Knut grafsar i seg ein neve peanøtter frå skåla på bordet. Dei smaker like spennande som pølser som har lege på grillen på bensinstasjonen heile dagen.

Han ser at det enno er folk ute på kjøkenet, og tenkjer at dei ikkje treng å vere så firkanta. Det finst heilt sikkert nokre restar dei kan få.

– Eg må pisse, seier Knut og reiser seg.

Ved sida av døra inn til toalettet er det ei anna dør: «Kun personale», seier skiltet, som heng litt på skrå. Han har mange gonger lurt på kva som er der inne. No blir freistinga for stor. Knut opnar døra forsiktig og smyg seg inn i ein liten gang som tydelegvis blir brukt som lager. Utruleg korleis folk kan rote. Det er fleire dører. I noko som ser ut til å vere eit slags pauserom, finn han eit kjøleskap.

På den øvste hylla ligg to bagettar, dei ser ferske ut. Knut tek det som eit teikn. Når han har ete halvparten av den eine, høyrer han lydar ute i gangen. På rein refleks grip Knut den andre bagetten, kaster seg ned på golvet og krøllar seg saman under eit bord. Ei dame kjem inn i rommet. Knut stivnar i ei stilling det ikkje er godt å sitje stille i. Dama hentar noko, trur han, ho går ut i gangen og inn i rommet ved sida av. Den eine foten held på å sovne, men Knut må halde seg i ro. Han held fram med å ete bagett, det lagar mest ikkje lyd. Tida går. Bagetten er seig. Eit kvarter verkar som ei æve. Bagett nummer to er heller ikkje fersk. Endeleg kjem dama ut frå rommet og forsvinn. Knut kryp fram, ingen har merka noko.

Det var ikkje lurt å trykke i seg begge bagettane. Knut kjenner seg halvkvalm når han set seg ned ved bordet igjen.

– Kvar blei du av? Me frykta at du hadde ramla i do, seier Sveinung.

– Ja, jau, meir å drikke? Det er vel min runde, seier Knut og lèt som ingenting.

Så oppdagar han eskene med takeaway-pizza på bordet. Sveinung opnar den eine.

– No må du ta deg eit par stykke, du som var så svolten.

Frank Tønnesen