Bjørn Aamodt frå Sandvika (1944–2006), sjømann, kranførar, psykologistudent, industriarbeidar, nattevakt på Blåkors, busett på Nesodden dei siste 17 åra av livet sitt, er ein av dei mest originale norske poetane i nyare tid, med ni diktsamlingar frå 1973 til 2010 – med Samlede dikt i to utgåver, 1995 og 2007. Han var son av målaren Asbjørn Aamodt.

Det originale har å gjera med ein usedvanleg formstrengleik. I samlinga Stå (1990) er alle dikt på tre – rett nok lange, ofte gåtefulle – liner: «En hvit sol og en svart måne drar tidevannet gjennom oss/ som et tynt sagblad: ønsker å bli sett, ønsker ikke å bli sett, ønsker å bli sett/ slik svaberget, på svøm ut fra land i tung sjø, snur seg mot fjellet.»

I samlinga Knuter, Mulm og andre dikt (1980) finn vi dagens tekst, med bokstaven U som motor, ut frå ordet Mulm, som tyder mørke («i mulm og mørke»), men her er også godvêrssøndag og middagsmat med oksesteik og pus uhøyrleg murrande under jøtulomnen. Storhavet mullar langs rullesteinsstrendene, tåkeluren ular frå ein utlossa tankbåt, fabrikksirena set punktum for eit langt nattskift. Kvifor «setter punktum»? Fordi bokstaven U, som diktskrivaren sjølv seier det, er følgjesveinen hans. Derav også: ulv ute på snøviddene.

Og vi er utanfor arbeidslivet: «Jeg kaller deg Mulm/ under dynen», der det vert kommunisert, hemmeleg, med dyrelåtar. I diktets sluttstrofe dukkar bokstaven U opp att, først to gonger: «… jeg har stjålet Uen fra Gud». Tekstens aller siste U avslører at det handlar om eit kjærleiksdikt. (Som det elles ikkje er så mange av hos denne skrivaren.)

Jan Erik Vold

Mulm

Du heter Mulm, men ikke fortell det til noen,

for det betyr ikke annet

enn at bokstaven U er blitt min følgesvenn,

som rumlingen i magen ved lukten av oksesteik

og aspargesbønner, som synet av pus

utstrakt under jøtulovnen

nesten uhørlig murrende

med vibrerende værhår,

ulingen fra tåkeluren på en utlosset tankbåt

på vei inn i Nordsjønatta

og ulv ute på snøviddene. Jeg liker U

som storhavets mulling langs rullesteinsstrendene

en godværssøndag, og fabrikksirenen

som setter punktum for et langt nattskift.

Ja jeg kaller deg Mulm

under dynen

etter de rare dyrelåtene våre.

Men si det ikke

til noen, for jeg har stjålet Uen fra Gud.

Og det er din hud.

Bjørn Aamodt