Eg vil ikkje at folk skal tenkje at der kjem det ein idiot. Så no har eg bestemt meg, snart er det slutt på å gjere idiotiske ting.

Når eg vaknar måndag, byrjar eit nytt liv. Men laurdag skal eg ta han heilt ut ein siste gong. Utan å ha nokon veldig plan eller eit opplegg har eg invitert ein haug med andre idiotar heim til meg, eg vil samle gjengen ein siste gong og ete pizza og gjere idiotiske ting saman med dei. Etterpå er det slutt for alltid.

For å sleppe å stå der med for lite mat har folk fått frist til fredag med å gje beskjed om dei kjem. Ein gong var eg i eit bryllaup der dei hadde kaldtbord med kinamat, då eg skulle forsyne meg andre gongen, var det mest ingenting att, berre nokre tørre vårrullar. Slikt burde vore straffbart.

Eg er nøydd til å vite om lag kor mange idiotar me blir, for å berekne nok pizza. Det er mange som ikkje har svart enno, men slik er det alltid, det er mykje anna som skjer, og folk er treige. Det er enno nokre dagar til fristen går ut. Heldigvis har ein av dei største idiotane som går i to sko, sagt at han kjem, så kvelden er på mange måtar redda.

Eg har lova kona å prøve å ikkje gjere for mykje ut av det. Samstundes er det ikkje godt å vite kva som kan skje i godt lag, kanskje utartar det, og då er det utanfor min kontroll.

Det er vanskeleg å peike på éi spesiell hending, eg har ikkje ei kjensle av at Gud har gripe inn heller, men noko har kome over meg, som gjer at frå og med måndag endrar alt seg.

Folk får berre snakke seg imellom, og sidan eg har vore idiot i lang tid, vil det nok henge ved meg ei stund. Eg er førebudd på litt av kvart, og for mange vil eg nok alltid vere ein idiot, men slikt kan eg ikkje bry meg om.

Om vêret held seg og det ikkje vert altfor kaldt og for mykje snø, har eg tenkt å rigge til i hagen, der er det god plass til å springe rundt som ein idiot. Meldingane ser lovande ut, men eg har ein avtale med bror min om å låne eit partytelt som ein plan b. Han skulle leggje det klart i garasjen og la porten vere ulåst.

Målet mitt er å nyte kvelden og ikkje la avgjerda mi setje ein dempar på stemninga, men på eit eller anna tidspunkt må eg fortelje det til dei. Eg gruar meg litt og er spent på korleis folk reagerer. Mest sannsynleg kjem eg til å dryge det lengst mogleg, heilt til rett før me skal gå kvar til vårt.

Eg håpar berre eg klarar vere tydelig slik at dei forstår at det er alvor. I framtida vil eg ikkje lenger vere interessert i desse idiotiske tinga.

Det blir ein overgang, og me kjem til å ha mindre med kvarandre å gjere, men som med alt anna blir vel det òg ein vane. Det er jammen på høg tid, eg har tenkt lenge på å forandre kurs i livet, men så har det aldri blitt. Heile tida dukkar det opp grunnar til å utsetje det litt til. I alle fall er eg overtydd om at det er ein fordel å ha prøvd seg som idiot nokre år.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.