«Då ein frimodig norsk spelar møtte dei 'sveitsiske' nederlendarane Bas Drijver og Sjoert Brink og utfordra dei til å framføre den sveitsiske nasjonalsongen, reagerte dei ikkje positivt.»
Bas Drijver og Sjoert Brink (fyrste og femte frå venstre) medan dei enno bar Nederlands oransje drakter.
Foto: European Bridge League
Eg har aldri vore ein slik ein som hissar seg opp og ropar og skrik under sportssendingar på skjermen. Men då Polen møtte Sveits i semifinalen i World Bridge Games i Buenos Aires, gjorde eg eit unntak.
Sveits er eit vakkert land, og at norske rikfolk øydelegg sitt eige ettermæle ved å melde flytting dit, får stå for deira eiga rekning. Problemet i bridgesamanheng er at Sveits slett ikkje er Sveits, men snarare sveitsaren Pierre Zimmermann som har brukt den formidable formuen sin til å lokke til seg det ypparste av bridgespelarar i verda.
Fyrst forvandla han nordmennene Geir Helgemo og Tor Helness til monegaskarar, og no har han gjort tre polakkar og to nederlendarar til sveitsarar, noko som plutseleg har gjeve Sveits – tidlegare ei veritabel øydemark på bridgeverdskartet – favorittstatus i alle internasjonale meisterskapar. Då ein frimodig norsk spelar tilfeldigvis møtte dei «sveitsiske» nederlendarane Bas Drijver og Sjoert Brink på ein restaurant nyleg og utfordra dei til å framføre den sveitsiske nasjonalsongen, reagerte dei ikkje positivt.
Det blir noko anna når trønderske Geir Olav Tislevoll finn seg ei newzealandsk bridgekone, flytter til Auckland og får plass på landslaget der nede. Det er òg heilt greitt når svenske Cecilia Rimstedt gifter seg med ein amerikansk bridgespelar og no har fått løyve til å representere USA internasjonalt.
Men om mange som Zimmermann hadde kjøpt seg eit landslag utan nasjonal tilknyting, ville dei prestisjetunge internasjonale meisterskapane fort ha vorte meiningslause. Ei anna sak er at landslaga til både Nederland og Polen sjølvsagt blir svekte når dei aller beste spelarane representerer eit anna land.
På grunn av alt dette sat eg klistra til overføringa av oppgjeret mellom Polen og Sveits i Buenos Aires. Eg heia som ein galen på det polske laget, der alle seks er vaskekte polakkar, sikkert ikkje rike. Då polakkane til slutt greidde å nedkjempe dei utflagga landsmennene sine, braut jubelen laus i stova.
Erlend Skjetne
Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Eg har aldri vore ein slik ein som hissar seg opp og ropar og skrik under sportssendingar på skjermen. Men då Polen møtte Sveits i semifinalen i World Bridge Games i Buenos Aires, gjorde eg eit unntak.
Sveits er eit vakkert land, og at norske rikfolk øydelegg sitt eige ettermæle ved å melde flytting dit, får stå for deira eiga rekning. Problemet i bridgesamanheng er at Sveits slett ikkje er Sveits, men snarare sveitsaren Pierre Zimmermann som har brukt den formidable formuen sin til å lokke til seg det ypparste av bridgespelarar i verda.
Fyrst forvandla han nordmennene Geir Helgemo og Tor Helness til monegaskarar, og no har han gjort tre polakkar og to nederlendarar til sveitsarar, noko som plutseleg har gjeve Sveits – tidlegare ei veritabel øydemark på bridgeverdskartet – favorittstatus i alle internasjonale meisterskapar. Då ein frimodig norsk spelar tilfeldigvis møtte dei «sveitsiske» nederlendarane Bas Drijver og Sjoert Brink på ein restaurant nyleg og utfordra dei til å framføre den sveitsiske nasjonalsongen, reagerte dei ikkje positivt.
Det blir noko anna når trønderske Geir Olav Tislevoll finn seg ei newzealandsk bridgekone, flytter til Auckland og får plass på landslaget der nede. Det er òg heilt greitt når svenske Cecilia Rimstedt gifter seg med ein amerikansk bridgespelar og no har fått løyve til å representere USA internasjonalt.
Men om mange som Zimmermann hadde kjøpt seg eit landslag utan nasjonal tilknyting, ville dei prestisjetunge internasjonale meisterskapane fort ha vorte meiningslause. Ei anna sak er at landslaga til både Nederland og Polen sjølvsagt blir svekte når dei aller beste spelarane representerer eit anna land.
På grunn av alt dette sat eg klistra til overføringa av oppgjeret mellom Polen og Sveits i Buenos Aires. Eg heia som ein galen på det polske laget, der alle seks er vaskekte polakkar, sikkert ikkje rike. Då polakkane til slutt greidde å nedkjempe dei utflagga landsmennene sine, braut jubelen laus i stova.
Erlend Skjetne
Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.