Det blir snakka mykje om kor intelligente kunstige intelligensar kan vera. Det er lenge sidan datamaskinane vart i stand til å slå dei beste menneska i sjakk, men med bridgen slit dei enno.

Stjernespelaren Zia Mahmood vedda i 1992 ein million pund på at eit bridgelag han sjølv fekk velja ut, aldri kom til å tapa for ein datamaskin. Seinare byrja ein digital spelar kalla GIB, laga av professoren Matthew Ginsberg, å gjera det bra, og Mahmood trekte veddemålet. GIB, som anten står for «Ginsberg’s Intelligent Bridgeplayer» eller «Goren in a Box» (Charles Goren var ein internasjonal bridgeguru tidleg på 1900-talet), vann bridge-VM for datamaskinar i 1998 og plasserte seg same år høgt på lista i konkurranse med ei rekkje verdsleiande spelarar. Men denne tevlinga dreidde seg berre om ein del av bridgespelet, ein slags teknisk spelanalyse, og då Zia i 1999 faktisk spela ein lengre kamp mot GIB, gjekk han sigrande ut.

No er dette mange år sidan, og ein skulle tru at biletet hadde endra seg – men nei, eigentleg ikkje.

I sjakk er all informasjonen kjend, og det er mogleg for datamaskinen å rekne mykje lenger enn eit menneske kan. Bridgen er tufta på ukjend informasjon; ein veit ikkje korleis korta er fordelte mellom makkeren og motparten. Når meldingane er over og sjølve spelet byrjar, får ein sjå den eine av dei fire hendene, blindemannen, men dette hjelper berre litt. Det er heile tida rom for psykologiske triks. Det å spela korta sine på ein viss måte kan vera logisk basert på ei vurdering av motparten sine aksjonar, men det er ikkje sikkert at motparten har gjort det logiske, og dimed kan det ulogiske nokre gonger vinne fram.

Datamaskinen må altså ikkje berre meistre psykologiske vurderingar av kvifor andre spelar som dei gjer, men òg vera i stand til å føre ein god bridgespelar bak lyset. Dette er ikkje lett for ein stakkars kunstig intelligens.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.