Ein fotballspelar kan brenne ein straffe, eit frispark, ein sjanse. Ein bridgespelar kan brenne ein utgang, ein slem, og det er det same: Ein går glipp av ein sjanse til vesentleg gevinst.

Du store min, kor morosamt vi hadde det med å lage vitsar kring nettopp dette, den gongen brannalarmen gjekk og vi alle måtte forlata bridgebordet og gå ut. Det var mai og godvêr på Dombås; vi spela den tradisjonstunge Dovre-cupen i eit møtelokale på Dombås hotell. Vi rekna med at det var falsk alarm, så vi la velvillige ned korta og såg på det heile som ein kjærkomen pause frå den intense spelinga. Så stod vi der ute på plenen og lo av dei dumme vitsane våre, med utsyn mot lysegrøne åsar og blåkvite fjell.

Stor var overraskinga vår då det byrja sive røyk ut av bygget, og flammar snart kom til syne. Sanneleg brann det til grunnen, det ærverdige, den gongen 90 år gamle trehotellet på Dombås.

Akkurat dette er ingenting å le av, naturlegvis. Men bridgespelarar er gjerne muntre – iallfall så lenge dei slepp å spela bridge – og medan brannen gjekk sin gang, spaserte vi bort på legendariske Frich’s kafeteria (apostrofen får stå for Frichs eiga rekning) for å ta nokre glas. Det slo meg då eg sat der, at jakka mi hang att inne i flammehavet. Men alt i alt var eg og turfellane mine heldige, for vi var sjølvsagt altfor gjerrige eller fattige til å ha tinga oss hotellrom for helga: Nei då, vi budde på campinghytte, der stod bagasjen vår trygt, og der kunne vi sitja utover natta og spela trøystebridge.

Endå betre vart det neste morgon, då vi fekk vita at Dovre-cupen mot alle odds kunne halde fram: Takk vera ein snartenkt tevlingsleiar vart mykje av bridgeutstyret berga ut av hotellet i tide, og alternativt lokale vart funne nokre mil lenger sør, i overetasjen på Dovre Bensin, Kro og Motell – eit anna landemerke langs E6. Dette bygget står enno i dag, så vidt eg veit.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.