I dag ein gamal diskusjon. Det er eit faktum at menn gjer det betre enn kvinner i bridge og fleire andre tankesportar. Det er fleire menn enn kvinner som spelar bridge, men det forklårar ikkje kvifor dei mange kvinnene som trass i alt driv med sporten, i liten grad hevdar seg i tevlingar som er opne for både kvinner og menn, noko som gjeld nesten alle bridgetevlingar bortsett frå dei i dameklassen.

Det at det finst ein dameklasse, kan verke som eit billeg plaster på såret: Her kan kvinner få sleppe å tapa for menn, liksom. Er det ikkje noko grunnleggjande problematisk ved å ha ein eigen dame­klasse i ein sport som ikkje dreier seg om fysiske eigenskapar, men om logisk tenking? Er ikkje det å kapitulere for ein idé om at menn har kognitive eigenskapar som gjer dei betre skikka for bridge enn kvinner?

Forskingsprosjektet «Bridge: A MindSport for All», med den engelske sosiologiprofessoren og bridgespelaren Samantha Punch i spissen, har mellom anna undersøkt denne problemstillinga, gjennom intervju med både kvinnelege og mannlege elitespelarar. Noko desse intervjua syner, er at «nevrosexisme» – altså oppfatninga av at skilnader mellom den mannlege og kvinnelege hjernen gjer kvinner dårlegare rusta for visse intellektuelt krevjande aktivitetar – i høgste grad finst blant bridgespelarar, som i populærkulturen og samfunnet elles.

Det blir peikt på at desse stivna haldningane reproduserer seg sjølve og hindrar kvinner i jambyrdig deltaking på det øvste nivået i bridgen. For å ta eit konkret døme vil ein mann truleg heller invitere menn til å spela på laget sitt enn kvinner, med ei forventning om at det vil gje han betre sjansar for suksess.

Eit vesentleg spørsmål som truleg er umogleg å forske på, er kva det har å seia at det finst ein dameklasse. Om ein fjernar denne klassen, vil det føre til at færre kvinner ynskjer å drive med bridge? Eller vil det gjera fleire kvinner til gode bridgespelarar, som greier å hamle opp med menn?

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare juniorlandslagsspelar i bridge.