Verdseinaren som ikkje fekk sova
Veteranen Ulf Andersson tapte etter berre 22 trekk mot 15 år gamle Magnus Carlsen i 2006, då brikkene byrja snurra i hovudet, fortel svensken i boka Schackets Mästare (2019).
Foto: Wikimedia Commons
Den sympatiske svensken Ulf Andersson (f. 1951) har ei utruleg kjensle for spelet, posisjonsforståing. Han var rangert som nummer tre i verda på sitt beste, men var altfor mild til å verta verdsmeister. Andersson mislikte å tapa sterkare enn han likte å vinna. Han tykte det var betre å berga ein remis frå ei vanskeleg stilling enn å vinna eit sjakkparti. Å tapa var for Andersson som å døy, eller i alle høve mista jobben. Han levde (og lever) jo av sjakk.
Midt på 1990-talet tok ein ny generasjon over med Anand og Kramnik i spissen. Andersson fekk statsløn i Sverige, men kva skulle han no gjera? Han lét seg overtala til å vera med i Noregs Postsjakkforbunds 50 års jubileumsturnering. Her skulle den svenske nybyrjaren spela mot verdseliten i postsjakk. Han vann ei perle av eit parti mot Ivar Bern, bergensaren som ti år seinare sjølv vart verdsmeister i postsjakk. Dette formatet passa Andersson perfekt – og han vann turneringa utan tap. Etter ei ny sterk turnering, på fyrstebordet for Sverige i OL i postsjakk, var han uventa rangert som nummer éin i verda.
Andersson hadde korkje telefon eller internett og var heller ikkje interessert i den nye datasjakken. Han tenkte sjølv, og kunne analysera ei stilling i ei veke eller to som ingen annan i verda. I time etter time sat han med sjakkbrettet på Café Saga i Arboga, ei lita svensk bygd med nokre tusen innbyggjarar.
Ei postsjakkturnering tek ofte fleire år å gjennomføra. Ved tusenårsskiftet sa den svenske verdseinaren ja til ei tredje turnering. Men no hadde datamaskinane til motstandarane vorte umenneskeleg sterke. Andersson byrja analysera døgeret rundt for å kompensera for datakrafta til motstandarane som rekna eit hundretal millionar trekk i sekundet. Sjakkvariantane invaderte hovudet hans. I senga låg kona, men han kjende henne knapt att. Han analyserte kvart ledige sekund i åtte år. Han gjekk på veggen.
I dag, mange år seinare, veit han ikkje om han nokon gong finn ro. Han har hallusinasjonar og får medisinsk hjelp.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Den sympatiske svensken Ulf Andersson (f. 1951) har ei utruleg kjensle for spelet, posisjonsforståing. Han var rangert som nummer tre i verda på sitt beste, men var altfor mild til å verta verdsmeister. Andersson mislikte å tapa sterkare enn han likte å vinna. Han tykte det var betre å berga ein remis frå ei vanskeleg stilling enn å vinna eit sjakkparti. Å tapa var for Andersson som å døy, eller i alle høve mista jobben. Han levde (og lever) jo av sjakk.
Midt på 1990-talet tok ein ny generasjon over med Anand og Kramnik i spissen. Andersson fekk statsløn i Sverige, men kva skulle han no gjera? Han lét seg overtala til å vera med i Noregs Postsjakkforbunds 50 års jubileumsturnering. Her skulle den svenske nybyrjaren spela mot verdseliten i postsjakk. Han vann ei perle av eit parti mot Ivar Bern, bergensaren som ti år seinare sjølv vart verdsmeister i postsjakk. Dette formatet passa Andersson perfekt – og han vann turneringa utan tap. Etter ei ny sterk turnering, på fyrstebordet for Sverige i OL i postsjakk, var han uventa rangert som nummer éin i verda.
Andersson hadde korkje telefon eller internett og var heller ikkje interessert i den nye datasjakken. Han tenkte sjølv, og kunne analysera ei stilling i ei veke eller to som ingen annan i verda. I time etter time sat han med sjakkbrettet på Café Saga i Arboga, ei lita svensk bygd med nokre tusen innbyggjarar.
Ei postsjakkturnering tek ofte fleire år å gjennomføra. Ved tusenårsskiftet sa den svenske verdseinaren ja til ei tredje turnering. Men no hadde datamaskinane til motstandarane vorte umenneskeleg sterke. Andersson byrja analysera døgeret rundt for å kompensera for datakrafta til motstandarane som rekna eit hundretal millionar trekk i sekundet. Sjakkvariantane invaderte hovudet hans. I senga låg kona, men han kjende henne knapt att. Han analyserte kvart ledige sekund i åtte år. Han gjekk på veggen.
I dag, mange år seinare, veit han ikkje om han nokon gong finn ro. Han har hallusinasjonar og får medisinsk hjelp.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.