«Crispy Onion Rings leverer det vi lover.» Det hevdar Maarud på posen som er ein del av Food Truck-serien deira. Saman med Honey Glazed BBQ og Southern tasty Spareribs er dei resultatet av at verksemda har late seg «inspirere av at mange tilbyr spennende mat fra små lastebiler på gata».

No treng ein sjølvsagt ikkje oppsøke små lastebilar for å finne laukringar. Ein treng ikkje reise lenger enn til næraste Burger King. Det er likevel ein skilnad på dei og dei ein finn i posen til Maarud: Burger Kings laukringar inneheld lauk. Maaruds er laga med ei krydderblanding som inneheld laukpulver.

Burde eg forventa å finne lauk i laukringane? Eg forventar ikkje å finne svineribbe i posen med namnet Spareribs. Men det heng saman med at posen er dekorert med eit bilete av potetchips. Det står temmeleg tydeleg for meg at her er det ein smak eg får – ikkje eit innhald. I posen med laukringar er ikkje det like tydeleg: Biletet syner rett og slett laukringar.

kulturhistorie

Laukringar vert laga ved at ringer av lauk vert dyppa i frityrrøre og fritert. Lauken vert søt og mjuk, men har framleis noko av den karakteristiske, skarpe smaken. Frityrrøra har vorte sprø og salt, og det heile er feitt og herleg.

Oppskrifta på denne komfortmaten vart fyrste gong registrert i New York Times Magazine i 1933. Retten har vore på hurtigmatmenyar sidan sekstitalet, og i 2016 hevda Washington Post at frityrfesten er like erkeamerikansk som french fries. Vi snakkar altså om amerikansk kulturhistorie her. Eg ville ikkje vorte overraska om nokon hadde klart å putte ekte laukringar i posar.

Det Maarud i staden har putta i posar, er den endå meir kvardagslege, men mindre omtykte amerikanske råvara mais. Maismjøl og rismjøl er fritert i raps- og solsikkeolje og tilsett salt og krydder.

Noko har altså endå mindre kjerne enn ekte lauk: ein pose laukfrie laukringar.

forkludring

Det var berre eit spørsmål om tid før industrien plukka opp det elles så velsigna konsernfrie matbilkonseptet, som i stor grad er bygt på openheit. Alle som kjøper mat der, ser rett inn i kjøkkenet, det er bokstavleg tala liten plass å gøyme seg på.

Det må vere lov å hevde at Maarud er noko litt anna enn dette. Kanskje er det det motsette av kulturell appropriasjon – altså å stele ned­over: Matbilar er hipt og trendy, posesnacks ganske så lågstatus. Men det gjer det ikkje meir riktig. For om det er minikjøkkena som har statusen, er det Maarud som har pengane, mengdene og omsetninga.

Og dei leverer ikkje det dei lovar, sjølv om dei legg på at «Dette smaker akkurat som løkringer og er like sprøtt som Maarud». Ein smak gjev ikkje innhald, og ingenting kan vere noko det ikkje er. Det dei leverer, er ringar med lauksmak, men utan noko som helst anna enn eit kaloriinnhald som legg seg 10 prosent over lettmajones. 510 kaloriar per 100 gram tilseier at du kan ete ein pose Onion Rings eller ein halv tube majones.

Siri Helle