Akkurat kvifor det er ein dritdag, er ikkje viktig. Kanskje har favorittjakka fått seg ein flekk, bussen gått eller Tinder-matchen enno ikkje svara på meldinga, eller kanskje er det noko heilt anna, noko absolutt ingen andre har noko med. Poenget er at no er det slik, og du ligg der, på sofaen, gjerne, og treng noko å trøyste deg med. Og då kan det hende at sjokoladepålegg rett frå boksen er akkurat det du treng.

Lenge har den norske sjokoladepåleggsmarknaden vore dominert av to merkevarer: Nugatti og Sjokade. Nett det oppgjeret har denne spalta alt teke (sjå Dag og Tid nr. 22 i 2015), og vi tek ingen omkamp. Derimot skal vi sjå nærare på nykommaren: Nutella.

Stor italiensk familie

Nutella er sjølvsagt ingen nykommar. Ikkje globalt. Nutella er det eit av verdas største sjokolade- og nøttepålegg, produsert av det italienske selskapet Ferrero. Trass i stor suksess og over 32.000 tilsette er verksemda framleis ei sjølveigd familieverksemd. Men der sluttar diverre skrytet. Pålegget, som kallar seg eit hasselnøttpålegg, inneheld ikkje meir enn 13 prosent hasselnøtter. Hovudingrediens er sukker, på andreplass kjem den utskjelte palmeoljen. Sukkerinnhaldet er 57 prosent, og 546 kaloriar per hundre gram er litt meir enn potetchips.

Men ikkje noko av dette var det dagen for å tenkje på. I dag skal vi tenkje på komfort, trøyst og kos. Og kva kan vel vere betre då enn Nutella & Go – ein boks med to delar: éin med søt og feit Nutella og éin med brødpinnar («breadsticks») til å fiske herlegdomen ut av boksen og inn i kjeften med?

Ja, dette burde vere banna bein, kos i boks. Men diverre er det langt frå det. Det største problemet med Nutella & Go er rett og slett at det ikkje fungerer – sånn reint teknisk, meiner eg.

Full av feil

For det fyrste er enten Nutellaen for hard eller brødpinnane for pinglete. Brødpinnane knekk, nemleg, når eg prøver å fiske opp Nutella med dei. Berre litt – på ingen måte mykje – entusiasme skal til for at halve brødpinnen vert att nede i Nutella-avdelinga. Og om eg no klarer, med all sjølvkontroll eg nett no ikkje har, å vere forsiktig, og fiske opp Nutella og knekke brødpinnen med det brune søtstoffet mot leppene, og gjere det nokre gonger slik at det vert mindre Nutella att i boksen, men ikkje så lite at eg ikkje vil ha meir (det er trass alt berre 50 gram Nutella i boksen, og kiloprisen er 478 kroner), ja, då rekk ikkje den halve brødpinnen ned lenger. Boksen er for høg. Og smal.

Der eg ligg, er eg truande til å kalle det heile ein fiasko og smelle det i femte veggen. Men i staden skal eg prøve å trekke nokre linjer:

Eit nytt produkt i daglegvarebutikken har kring 30 prosent sjanse for å overleve dei fire fyrste leveåra. Etter fyrste året er ein fjerdepart vekke, neste år forsvinn neste fjerdepart.

For å halde oppe denne karusellen må matprodusentane finne opp mange nye produkt. For kvar suksess vert det eit lass med fiaskoar – og ei svær produktutviklingsavdeling, sjølv i ei familieverksemd som Ferrero. Alle desse produktutviklarane må ha betalt. Burde vi ikkje føresette at dei lagar produkt som fungerer? Og har vi ikkje lov til å irritere oss over dette på eit høgare, meir generelt nivå – for er det ikkje truleg at dette gjer noko med prisen på mat? Ikkje berre prisen på dette eine, meiningslause produktet, men på mat generelt? At gode produkt òg vert dyrare av alle tulleprodukta?

Mange av produkta eg kallar litt tullete, er variantar av produkt som har livets rett. Som Nutella (under tvil). Ei av årsakene er at daglegvarebutikkar krev lønsemd av alle produkta sine innan kort tid, kanskje så kort som tre til tolv månader. Då vert innovasjonslista lagt lågt hjå produsentane. Og då sit vi att med meiningslause produkt som Nutella & Go.

Eg gjev meg over: Denne dagen er ikkje til å redde. Sest neste fredag!

Siri Helle