Torstein og eg pleidde å besøkje kvarandre då me gjekk på vidaregåande. Det byrjar å bli ei stund sidan.

– Våren er grøn, seier eg.

– Dagane blir lysare og lengre heilt til det ikkje er mogleg for dei å bli lengre og lysare. Eg synest du berre skal bli verande, no som våren er rett rundt hjørnet.

– Eg vil ikkje vere til bry, seier Torstein.

Men etter å ha tenkt seg litt om, tek han imot tilbodet, og eg viser han inn på gjesterommet, finn eit handkle og legg det på senga. Eg hentar ei leselampe og sjekkar at det er lys i ho. Eg ryddar plass slik at han får si eiga hylle i kjøleskapet, men seier at det berre er å forsyne seg av alt.

Han gjer lite ut av seg. I lange periodar merkar eg mest ikkje at me bur i same huset.

– Om ikkje lenge er våren her for fullt, seier eg ein dag me treffer på kvarandre i gangen.

Saman går me ut i hagen og bort til magnoliaen, eg strekkjer handa ut mot ein knopp og rører han forsiktig. Me kikar på kvarandre, og han skjøner at det er i orden, så gjer han det same som eg.

Det hender han bruker litt lang tid på toalettet og sprutar på spegelen når han vaskar seg, men eg får meg ikkje til å seie noko.

Dagar blir til veker, og alle ting blir nye rett framfor auga våre. Me ruslar langs elva og høyrer eit plask, men ingen av oss kan sjå kor det kjem frå.

– Kva var det?

– Veit ikkje, ein aure, kanskje, eller laks, eller beveren?

Me går vidare og skremmer opp eit kvinandpar, det knirkar i vengjene. Dei skundar seg av garde og hadde antakeleg ikkje tenkt å slå seg til her uansett.

Det byrjar å regne, og me set oss inntil stammen under ei stor gran. Ingen vits i å gjerast på å bli blaut. Det er nok berre ei bye, me ventar.

– Det gjer godt med litt regn, seier eg.

– Kvifor det, spør Torstein.

– Alt som gror, treng vatn, og no er det så tørt at eg er redd for kva som kan skje om nokon er uforsiktige og det tek fyr.

Eg fortel om brannen i 2003, då me måtte evakuere og i løpet av nokre få minutt velje kva me ville ta med oss. Det meste blei liggjande att, men me hjelpte naboen med alle kaninane. Han putta dei i kassar som me bar ned til vegen og stabla på tilhengjaren. All røyken gjorde lyset og himmelen over oss merkeleg. Eg sov dårleg om natta og klarte til slutt ikkje sove i det heile teke. Eg måtte stå opp og køyre for å sjå om flammane verkeleg hadde retning mot huset. Heldigvis tok dei ein annan veg, kanskje var det vinden som redda oss, kanskje var det innsatsen frå frivillige og brannmenn, kanskje var det noko anna.

– Hende dette om våren, spurde han.

– Ja, eg kom berre på det når me sat her og venta. Men det har ikkje noko med denne våren å gjere.

– Eg har høyrt at det finst folk som klagar på våren, seier han.

– Det stemmer, somme tek han for gitt, og masar om at alt var betre før, til og med våren.

Det er ei skikkeleg bye, og vatnet renn i alle retningar på den tørre bakken. Torstein har ikkje antyda noko om kor lenge han tenkjer å bli buande.

Frank Tønnesen