Situasjonen i Midtausten er dramatisk. Og uklar, sidan USA ikkje har same innverknad på Israel som før. Som i 1982 under den israelske invasjonen av Libanon. Då stod forsvarsminister Sharon bak ei intens bombing av Beirut der fleire hundre vart drepne.

I ein telefonsamtale mellom president Ronald Reagan og statsminister Menachem Begin sa Reagan at israelarane gjekk for langt, noko som skal ha fått Begin til å stogga bombinga. Men Netanyahu er ikkje Begin, og Biden er ikkje Reagan. I dag gjer statsminister Benjamin Netanyahu og krigskabinettet hans nærast som dei vil, både på Gaza og i Libanon.

Israelarane ser på krigane som eit vera eller ikkje vera for landet. Då verkar fredsinitiativa frå USA berre provoserande. Men like fullt legg dei til grunn at USA vil stilla opp for Israel, og at dei amerikanske våpen­leveransane vil halda fram sjølv om konsekvensane av krigføringa har vore katastrofale. Men éin ting er Gaza og Libanon. Andsynes Iran kan ikkje USA la Israel gjera som dei vil. Det står for mykje på spel.

Mange fryktar at Israel, etter Irans massive rakettåtak denne veka, vil nytta situasjonen og bomba dei mange iranske anlegga som oppriker uran. USA skulle òg sett at atomanlegga vart bomba og øydelagde. Kven vil ikkje det? Tanken på at det islamistiske regimet skal få atomvåpen, er knapt til å halda ut.

Men faren for ein storkrig er for stor. Å hindra Iran i å utvikla atomvåpen må gjerast på andre måtar enn å risikera ein krig som korkje Israel eller Iran kan vinna.

Alle dei mislukka fredsinitiativa til Biden og utanriksminister Blinken har gjeve presidentkandidat Trump gratispoeng i valkampen. Resultatet kan verta dobbelt negativt – at Bidens Midtausten-politikk òg bidreg til ein valsiger for Trump.

Svein Gjerdåker