Store sterke menn
Valet i Tyrkia førre helg er eit nytt døme på korleis tyranni kan byggjast og tryggjast med demokratiske verkemiddel, i dette tilfellet med ekte røystesetlar. Fleirtalet av tyrkiske veljarar ville faktisk ha Recep Tayyip Erdogan til president, med utvida fullmakter og i all æve, og dei fekk det.
Under radaren går noko liknande føre seg i vesle Nicaragua. Der har dei òg ein folkevald president, Daniel Ortega, som har vunne val etter val og fått endra grunnlova så han kan halda fram i jobben til han stuper. Då tek vel visepresidenten, kona hans, over.
Det finst mange andre døme på denne nye hybriden – folkevalt tyranni. Det oppstår når den sitjande presidenten får disponera alle statens ressursar og tilsette til eige bruk i valkampen. Skaffar han – det er alltid ein han – seg òg kontroll over dei viktigaste informasjonskanalane, kan presidenten styra nett kva veljarane får vita om han, og om opponentane. Russland er eit godt døme.
Det skal mykje til for å bli kvitt ein slik president når han fyrst har fått bita seg fast og møblert grunnlova, parlamentet, rettsvesenet, politiet og forsvaret etter eigne behov. Kan hende lèt det seg ikkje gjera på demokratisk vis.
Difor ser me no ein sped oppreist mot presidenten i Nicaragua, men Ortega veit meir enn dei fleste om slikt. Det var med oppreist han i si tid tok makta frå Somoza, den førre diktatoren i landet. Ortega vantar no rett nok gulrøtene som Venezuela tidlegare har forsynt han med, og står att med berre pisken.
Den sterke mannen har folket i ryggen nett så lenge han er sterk. Viser han veikskap, kan folket fort falla han i ryggen og fylka seg om ein meir lovande rival. Slik er det gamle Game of Thrones, og røynslene frå Libya, Syria og Irak har vist kva som hender når utanforståande vil blanda seg inn. Då blir alt berre verre, for alle veit no at den som må hjelpast i posisjon av framande makter, ikkje kan bli nokon bergingsmann.
Erdogan får gratulera seg sjølv. Me kan berre ønskja opposisjonen mot han, og mot alle såkalla landsfedrar på endelaus kontrakt, betre lukke neste gong.
Johan Brox
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Valet i Tyrkia førre helg er eit nytt døme på korleis tyranni kan byggjast og tryggjast med demokratiske verkemiddel, i dette tilfellet med ekte røystesetlar. Fleirtalet av tyrkiske veljarar ville faktisk ha Recep Tayyip Erdogan til president, med utvida fullmakter og i all æve, og dei fekk det.
Under radaren går noko liknande føre seg i vesle Nicaragua. Der har dei òg ein folkevald president, Daniel Ortega, som har vunne val etter val og fått endra grunnlova så han kan halda fram i jobben til han stuper. Då tek vel visepresidenten, kona hans, over.
Det finst mange andre døme på denne nye hybriden – folkevalt tyranni. Det oppstår når den sitjande presidenten får disponera alle statens ressursar og tilsette til eige bruk i valkampen. Skaffar han – det er alltid ein han – seg òg kontroll over dei viktigaste informasjonskanalane, kan presidenten styra nett kva veljarane får vita om han, og om opponentane. Russland er eit godt døme.
Det skal mykje til for å bli kvitt ein slik president når han fyrst har fått bita seg fast og møblert grunnlova, parlamentet, rettsvesenet, politiet og forsvaret etter eigne behov. Kan hende lèt det seg ikkje gjera på demokratisk vis.
Difor ser me no ein sped oppreist mot presidenten i Nicaragua, men Ortega veit meir enn dei fleste om slikt. Det var med oppreist han i si tid tok makta frå Somoza, den førre diktatoren i landet. Ortega vantar no rett nok gulrøtene som Venezuela tidlegare har forsynt han med, og står att med berre pisken.
Den sterke mannen har folket i ryggen nett så lenge han er sterk. Viser han veikskap, kan folket fort falla han i ryggen og fylka seg om ein meir lovande rival. Slik er det gamle Game of Thrones, og røynslene frå Libya, Syria og Irak har vist kva som hender når utanforståande vil blanda seg inn. Då blir alt berre verre, for alle veit no at den som må hjelpast i posisjon av framande makter, ikkje kan bli nokon bergingsmann.
Erdogan får gratulera seg sjølv. Me kan berre ønskja opposisjonen mot han, og mot alle såkalla landsfedrar på endelaus kontrakt, betre lukke neste gong.
Johan Brox
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.