Sjølv om omfanget er større enn nokon gong, er ikkje dei valdelege opptøyane i Sverige sist veke særleg overraskande. Med jamne mellomrom er det valdelege konfrontasjonar mellom politiet og ungdomar i visse innvandrargrupper i Sverige.

I Sverige har det vore for stor asylinnvandring på for kort tid. Særleg når asylinnvandring skjer samstundes med ei stor arbeidsinnvandring. For asylsøkjarar tapar i konkurransen med arbeidsinnvandrarar på arbeidsmarknaden.

Integrering er krevjande og ikkje noko ein berre kan vedta politisk med gode forsett. Ikkje minst når innvandrarar utgjer det store fleirtalet i ein bydel – som i Rosengård i Malmö, der rundt 85 prosent har innvandrarbakgrunn, og der det no har vore store valdelege opptøyar.

Såleis har Noreg lukkast betre. Både fordi vi har teke imot færre asylantar, og fordi vi i større grad har fordelt asylsøkjarane over heile landet og unngått å få like store innvandrarbydelar som i Sverige.

No har ikkje Rasmus Paludan berre brent Koranen, men òg i fleire år kome med rasistiske ytringar. Likevel er det koranbrenninga som har utløyst opptøyane. Etter så mange år med strid om karikaturteikningar skulle ein tru at tida for at muslimar lèt seg krenka av slike ytringar, var over.

Men nei. Ifylgje Svenska Aftonbladet gjekk utanriksministrane i Saudi-Arabia, Egypt, Iran, Qatar, Kuwait, Jordan, Oman og Bahrain ut og kalla koranbrenninga for ei uakseptabel fornærming av islams heilage skrift.

Denne førestillinga om krenking må muslimske statsleiarar og religiøse leiarar leggja bak seg. Det samsvarar ikkje med vern om ytringsfridomen. Dessutan gjer slike utsegner det for lett for unge ekstremistar, med andre motiv enn religiøse, å legitimera valdelege haldningar.

Svein Gjerdåker