10. februar 1962, klokka åtte minutt på ni om morgonen, møttest to spionar på Glienicker Brücke, brua mellom Wannsee og Potsdam i Berlin, mellom dei to verdene Aust og Vest.

Frå Vest kom oberst Rudolf Iwanowitsch Abel, ein klassisk sovjetisk meisterspion som hadde kasta bort ti år av livet sitt på å etablera eit spionnett i New York, under dekke av å vera kunstnar, og på å sona snautt fire år av ein livstidsdom. Frå Aust kom Francis Gary Powers – U-2-piloten som aldri nådde fram frå Peshawar i Pakistan til byen Bodø i bananmonarkiet Noreg. Han var altså ikkje spion sjølv, berre førar av eit fly som spionerte, og dømd på vegner av dette flyet til ei halvhjarta straff på ti år.

I røynda hadde Powers vore som ei gåve til kamerat Khrusjtsjov før toppmøtet mellom Aust og Vest i Paris, og ei tilsvarande audmjuking for Eisenhower. Her heime var det sjølvsagt ingen som visste noko om spionflyet U-2, om me då ser bort frå Selmer Nilsen.

Spionutvekslinga gjekk etter planen og danna mal for fleire byte av same slaget, ikkje minst på film. Abel fekk møta att familien sin i Moskva. Powers møtte mest forakt av di han ikkje hadde sprengt både flyet og seg sjølv før dei fall i sovjetiske hender. Han døydde i 1977, som mediehelikopterpilot i Santa Barbara då drivstoffet brått tok slutt, og blei posthumt dyngd ned med medaljar. Abel døydde meir stillferdig av lungekreft alt i 1971.

Jox