Å skoda tilbake
Det nye dramaet til Robert Guédiguian er solid, men ikkje storarta.
Familen er samla etter at far i huset har fått slag.
Foto: Storytelling Media
DRAMA
Regi: Robert Guédiguian
Huset ved sjøen (Orig. tittel: La villa)
Med: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Anais Demoustier
Då faren blir lamma av slag, samlar søskena Angèle (Ascaride), Joseph (Darroussin) og Armand seg i huset hans i ei pittoresk vik utanfor Marseille. Mimring i familien skapar kranglar og kos. Angèle har halde stor avstand, Armand har hjelpt faren. Joseph stiller med ung dame, depresjon og dårlege vitsar. Huset ved sjøen er ei familiehistorie som symboliserer franske tidsskilje og sakn av svunne stunder.
Franske fjes
Den røynde gjengen med skodespelarar gjer alle godt arbeid, men eg forstår godt at det var unge Anais Demoustier som blei nominert til den nasjonale prisen César for beste birolle. Ho har ein enigmatisk sjarm. Ariane Ascaride er så god at ho fortener sin vante plass sentralt i filmane til ektemannen Guédiguian. Jean-Pierre Darroussin er òg ein gammal kjenning som kan faget.
Førre filmen til Guédiguian, Don’t Tell Me the Boy Was Mad, tok for seg eit ukjend tema for dei fleste nordmenn, nemleg armensk terror for å få merksemd rundt folkemordet. Slik gav han ei historisk ramme til eit tidsriktig tema i Frankrike, som framleis er plaga av terror.
Nostalgi på ny
Tematikken i den nye filmen er kjent. Familieforhold og tradisjonelle franske filmtema står i sentrum. Klassesamfunnet er på plass her som i Snøen på Kilimanjaro og Byen er stille av same mann. Kva kultur og samfunn ein har arva, kjem òg opp. Litterære referansar sit laust. Skodespelar Angèle siterer dramaturgane Paul Claudel og Bertolt Brecht. Guédiguian står støtt på venstresida. Som vanleg held han til rundt heimlege Marseille. Tilbakeblikk og lydklipp frå skjønne sommarstunder og tragediar bidreg til at vi forstår familiehistoria.
Militarisering og migrasjon gjev nye dimensjonar til debatt. Stundom kjennest kjeklinga gjengrodd, men kanskje kan det hjelpe å reinske gamalt kratt for å opne stiar og få ein frisk start. Huset ved sjøen er ikkje noko meisterverk, men regissør Robert Guédiguian er ein stabil leverandør av solid drama. Om du plar like dei franske dramaa på kino her til lands, kan du godt ta turen no òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA
Regi: Robert Guédiguian
Huset ved sjøen (Orig. tittel: La villa)
Med: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Anais Demoustier
Då faren blir lamma av slag, samlar søskena Angèle (Ascaride), Joseph (Darroussin) og Armand seg i huset hans i ei pittoresk vik utanfor Marseille. Mimring i familien skapar kranglar og kos. Angèle har halde stor avstand, Armand har hjelpt faren. Joseph stiller med ung dame, depresjon og dårlege vitsar. Huset ved sjøen er ei familiehistorie som symboliserer franske tidsskilje og sakn av svunne stunder.
Franske fjes
Den røynde gjengen med skodespelarar gjer alle godt arbeid, men eg forstår godt at det var unge Anais Demoustier som blei nominert til den nasjonale prisen César for beste birolle. Ho har ein enigmatisk sjarm. Ariane Ascaride er så god at ho fortener sin vante plass sentralt i filmane til ektemannen Guédiguian. Jean-Pierre Darroussin er òg ein gammal kjenning som kan faget.
Førre filmen til Guédiguian, Don’t Tell Me the Boy Was Mad, tok for seg eit ukjend tema for dei fleste nordmenn, nemleg armensk terror for å få merksemd rundt folkemordet. Slik gav han ei historisk ramme til eit tidsriktig tema i Frankrike, som framleis er plaga av terror.
Nostalgi på ny
Tematikken i den nye filmen er kjent. Familieforhold og tradisjonelle franske filmtema står i sentrum. Klassesamfunnet er på plass her som i Snøen på Kilimanjaro og Byen er stille av same mann. Kva kultur og samfunn ein har arva, kjem òg opp. Litterære referansar sit laust. Skodespelar Angèle siterer dramaturgane Paul Claudel og Bertolt Brecht. Guédiguian står støtt på venstresida. Som vanleg held han til rundt heimlege Marseille. Tilbakeblikk og lydklipp frå skjønne sommarstunder og tragediar bidreg til at vi forstår familiehistoria.
Militarisering og migrasjon gjev nye dimensjonar til debatt. Stundom kjennest kjeklinga gjengrodd, men kanskje kan det hjelpe å reinske gamalt kratt for å opne stiar og få ein frisk start. Huset ved sjøen er ikkje noko meisterverk, men regissør Robert Guédiguian er ein stabil leverandør av solid drama. Om du plar like dei franske dramaa på kino her til lands, kan du godt ta turen no òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Den tyske fotografen og filmskaparen Leni Riefenstahl saman med blant andre Adolf Hitler.
Foto: NTB
Portrett av ei kvinne i flammar
Kvart år får eit knippe filmkritikarar presentera ein utvald film på Tromsø Internasjonale Filmfestival. Eg valde ein dokumentar som etter nok eit gjensyn gjer meg usikker og fascinert.
Bollar til alle – alltid: Her er det sjølvaste Slottet som deler ut 3400 bollar i høve eit kongeleg jubileum.
Foto: Lise Åserud / NTB
Kor mange syrer må til for å lage ein sjokoladebolle?
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Eit langt utdanningsløp kan by på store utfordringar for dei som har ADHD. Eit aukande antal vaksne oppsøker helsetenesta, inkludert dyre privatklinikkar, for å få ein diagnose.
Foto: Gorm Kallestad / AP / NTB
– ADHD-diagnosen skal henge høgt
Det har vore ein kraftig auke i talet på ADHD-diagnosar og bruken av ADHD-medisin dei siste åra. Blir diagnosen utvatna når kjendisar snakkar han opp?
Forfattar og siviløkonom Martin Bech Holte har vore både forskar i samfunnsøkonomi og leiar i næringslivet.
Foto: Agnete Brun
Når rikdom blir eit problem
Martin Bech Holte kjem med ein diskutabel analyse og friske fråspark i Landet som ble for rikt.