Å skoda tilbake
Det nye dramaet til Robert Guédiguian er solid, men ikkje storarta.
Familen er samla etter at far i huset har fått slag.
Foto: Storytelling Media
DRAMA
Regi: Robert Guédiguian
Huset ved sjøen (Orig. tittel: La villa)
Med: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Anais Demoustier
Då faren blir lamma av slag, samlar søskena Angèle (Ascaride), Joseph (Darroussin) og Armand seg i huset hans i ei pittoresk vik utanfor Marseille. Mimring i familien skapar kranglar og kos. Angèle har halde stor avstand, Armand har hjelpt faren. Joseph stiller med ung dame, depresjon og dårlege vitsar. Huset ved sjøen er ei familiehistorie som symboliserer franske tidsskilje og sakn av svunne stunder.
Franske fjes
Den røynde gjengen med skodespelarar gjer alle godt arbeid, men eg forstår godt at det var unge Anais Demoustier som blei nominert til den nasjonale prisen César for beste birolle. Ho har ein enigmatisk sjarm. Ariane Ascaride er så god at ho fortener sin vante plass sentralt i filmane til ektemannen Guédiguian. Jean-Pierre Darroussin er òg ein gammal kjenning som kan faget.
Førre filmen til Guédiguian, Don’t Tell Me the Boy Was Mad, tok for seg eit ukjend tema for dei fleste nordmenn, nemleg armensk terror for å få merksemd rundt folkemordet. Slik gav han ei historisk ramme til eit tidsriktig tema i Frankrike, som framleis er plaga av terror.
Nostalgi på ny
Tematikken i den nye filmen er kjent. Familieforhold og tradisjonelle franske filmtema står i sentrum. Klassesamfunnet er på plass her som i Snøen på Kilimanjaro og Byen er stille av same mann. Kva kultur og samfunn ein har arva, kjem òg opp. Litterære referansar sit laust. Skodespelar Angèle siterer dramaturgane Paul Claudel og Bertolt Brecht. Guédiguian står støtt på venstresida. Som vanleg held han til rundt heimlege Marseille. Tilbakeblikk og lydklipp frå skjønne sommarstunder og tragediar bidreg til at vi forstår familiehistoria.
Militarisering og migrasjon gjev nye dimensjonar til debatt. Stundom kjennest kjeklinga gjengrodd, men kanskje kan det hjelpe å reinske gamalt kratt for å opne stiar og få ein frisk start. Huset ved sjøen er ikkje noko meisterverk, men regissør Robert Guédiguian er ein stabil leverandør av solid drama. Om du plar like dei franske dramaa på kino her til lands, kan du godt ta turen no òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA
Regi: Robert Guédiguian
Huset ved sjøen (Orig. tittel: La villa)
Med: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Anais Demoustier
Då faren blir lamma av slag, samlar søskena Angèle (Ascaride), Joseph (Darroussin) og Armand seg i huset hans i ei pittoresk vik utanfor Marseille. Mimring i familien skapar kranglar og kos. Angèle har halde stor avstand, Armand har hjelpt faren. Joseph stiller med ung dame, depresjon og dårlege vitsar. Huset ved sjøen er ei familiehistorie som symboliserer franske tidsskilje og sakn av svunne stunder.
Franske fjes
Den røynde gjengen med skodespelarar gjer alle godt arbeid, men eg forstår godt at det var unge Anais Demoustier som blei nominert til den nasjonale prisen César for beste birolle. Ho har ein enigmatisk sjarm. Ariane Ascaride er så god at ho fortener sin vante plass sentralt i filmane til ektemannen Guédiguian. Jean-Pierre Darroussin er òg ein gammal kjenning som kan faget.
Førre filmen til Guédiguian, Don’t Tell Me the Boy Was Mad, tok for seg eit ukjend tema for dei fleste nordmenn, nemleg armensk terror for å få merksemd rundt folkemordet. Slik gav han ei historisk ramme til eit tidsriktig tema i Frankrike, som framleis er plaga av terror.
Nostalgi på ny
Tematikken i den nye filmen er kjent. Familieforhold og tradisjonelle franske filmtema står i sentrum. Klassesamfunnet er på plass her som i Snøen på Kilimanjaro og Byen er stille av same mann. Kva kultur og samfunn ein har arva, kjem òg opp. Litterære referansar sit laust. Skodespelar Angèle siterer dramaturgane Paul Claudel og Bertolt Brecht. Guédiguian står støtt på venstresida. Som vanleg held han til rundt heimlege Marseille. Tilbakeblikk og lydklipp frå skjønne sommarstunder og tragediar bidreg til at vi forstår familiehistoria.
Militarisering og migrasjon gjev nye dimensjonar til debatt. Stundom kjennest kjeklinga gjengrodd, men kanskje kan det hjelpe å reinske gamalt kratt for å opne stiar og få ein frisk start. Huset ved sjøen er ikkje noko meisterverk, men regissør Robert Guédiguian er ein stabil leverandør av solid drama. Om du plar like dei franske dramaa på kino her til lands, kan du godt ta turen no òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Dyrlegen kjem
Joachim Cooder er kjend som perkusjonist frå fleire utgivingar saman med opphavet, Ry Cooder.
Foto: Amanda Charchian
Motellet til drøymaren
Joachim Cooder opnar dørene til sju musikalske rom.
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
Papiravisa