Årets oppskrytte

Det heldt på å tippa over for meg då La La Land vart nominert til ørten Oscar-prisar, inkludert beste film. Beste film?! Dritfilm! Han er irriterande på så utruleg mange måtar, frå den nedlatande måten Ryan Gosling forklarar jazz (djæææzzzz) til Emma Stone på, til det kritkvite universet dei speglar, og som kunne fått meg til å tru at Hollywood faktisk ynskjer seg tilbake til 50-talet på skikkeleg. Ingenting gjer meg meir mistruisk enn musikalar, særleg slike som bringar nostalgi over ein æra prega av rasisme, kvinnediskriminering og klasseskilje. Håkon syntest i tillegg at filmen var kjedeleg, skulle eg helsa og seia.

B.A.

Årets Dag og Tid-filmkrangel

I år har Håkon og Brit vore over gjennomsnittet einige til dei å vera, men éin film opprettar kranglenivået, nemleg The Killing of a Sacred Deer. Medan Håkon meinar satiren svir og det mørke synet på menneska er meisterleg meisla ut, kjøper ikkje Brit regissør Yorgos Lanthimos’ kunst for kunstens skuld. I motsetning til The Lobster, der alt var fantasi og galskap, bevegar The Killing of a Sacred Deer seg i grenseland, noko Brit ikkje likar, medan Håkon synest universet i filmen er forfriskande sprøtt. Eigentleg ein ganske tam krangel, med andre ord. Nokon må vel klara å laga ei spekulativ sexscene me kan vera ueinige om neste år. Elles kjem det inn frå sidelinja ein kommentar frå vår nye kollega Sondre: «Eg likte han ikkje!» Temperaturen stig.

B.A.

Tre på topp

Filmar som burde ha fått kinodistribusjon i Noreg:

1) A Ciambra av Jonas Carpignano. Oppfølgaren til Middelhavet er knakande god og visuelt flottare. Romguten Pio Amato er rå i rolla som seg sjølv på veg mot livet i Sør-Italia.

2) April’s Daughter av Michel Franco. Eit sprøtt manus med uventa vendingar skapar storveges underhaldning i ein forstyrrande film frå Mexico med Emma Suárez (Julieta) i slag.

3) Ava av Léa Mysius. Den kjekke og fargesprakande filmen om ei jente som misser synet, avslører eit stort talent som hadde fortent å nøya frankofile nordmenn.

H.T.