DRAMA

Regi: Elle-Máijá
Tailfeathers og
Kathleen Hepburn

The Body Remembers When the World Broke Open

Med: Violet Nelson, Elle-Máijá Tailfeathers, Charlie Hannah

Áila (Tailfeathers) kjem ut frå gynekologen og finn Rosie (Nelson) berrføtt, forslått og klissvåt i regnet. Typen skrik frå andre sida av gata. Saman går kvinnene av garde raskast råd i ei djupt nervepirrande fluktscene. Resten av dagen følgjer vi dei to i ein tilsynelatande einaste, fengslande sekvens der dei drøftar vegen vidare.

Feministform

Handhalde kamera og grovkorna 16mm-film gjev ein dokumentarisk effekt. Dette er sosialrealisme utan pusterom, men med tid til å tenkje. Regissøren Elle-Máijá Tailfeathers spelar ein figur som verkar ha mykje til felles med henne sjølv, halvt samisk og halvt kainai frå svartfotfolket, heilt og fullt middelklasse med høg kulturell kapital og sunt feministisk vett. Ho spelar skikkeleg bra, men hamnar i skuggen av Violet Nelson, som spelar Rosie med all ambivalensen mellom styrke og sårbarheit som trengs for ei truverdig skildring av ei kwakiutlkvinne langt nede på den sosiale rangstigen.

Mange års røynsle med mistru til staten gjer at ho reknar med å måtte stå i stormen sjølv. Dei to er eit radarpar. Med bustad få kvartal frå kvarandre og sterkt medvit knytt til urfolksbakgrunn kjem dei frå to heilt forskjellige verder.

Utgangspunktet er perfekt for å spreie innsikt om nyansane som gøymer seg bak klare kontrastar, pluss likskap knytt til å vere kvinne. Filmen er eit komplekst feministisk verk.

Lang sikt

Tittelen siktar kanskje til at kroppen til Áila òg har minne om ein gong verda opna seg. No er ho ei velkledd dame, med Joni Mitchell på vinyl, som er kvitare enn overvektige og ustelte, gravide Rosie.

Kostymedesign av klasse viser seg i rulleteksten å vere av osingen Stina Lunde. Eit heilskapleg uttrykk gjev grobotn for tankar om offer og aktørar, fellesskap og sosiale skilje. Denne veka har eg sett to filmar om vald som ser ut som éi taking. The Body Remembers When the World Broke Open er mest aktuell, tankevekkjande og velspelt, ei hestelengd framom storslagne 1917. Eg tilrår å våge seg på ein liten film med lang tittel, som kjem til å sitje i sinn og kropp lenge.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.