Belgørria
Føler du for ein kjedeleg versjon av Downton Abbey, er Belgravia kanskje serien for deg.
Serieskaparane bak Downton Abbey har laga eit nytt kostymedrama.
Foto: Carnival Films
Periodedrama
Regi: John Alexander
Belgravia
Med: Tamsin Greig, Philip
Glenister, Harriet Walter, Jack Bardoe
NRK
Vi er i London i fyrste halvdel av attenhundretalet. Herr og fru Trenchard (Glenister og Greig) lever på halvnåde i aristokratiske krinsar, som den nyrike forretningsmannen han er.
Dotter deira og son til hertugparet Brockenhurst dannar upassande band, og dermed har du det gåande, med herskap, tenarar og alt som høyrer med.
Tynn
Eit par artige vriar gjer at Belgravia kunne fungert som meir enn berre eit kostymedrama: det at ein får innblikk i korleis det er ikkje å vera fødd inn i velstanden, og korleis sosieteten då tek imot ein, og at godt vaksne damer dominerer skjermen framfor unge, yndige debutantar.
Utover dette slit eg med å finna dei positive vinklingane. Visst er det påkosta, og visst er det pent. Det er trass alt skaparane bak Downton Abbey som får svinga fjørpennen igjen, og då skortar det ikkje på budsjett. Likevel er ideen bak så tynn som musselin. Det blir heller ikkje tid til å få særleg anna enn overflatisk kjennskap til hovudpersonane, inkludert den obligatoriske tenaravdelinga i kjellaren. Kva er då vitsen?
Gjesp
Julian Fellowes har skrive manus til ei rekkje herskapelege drama for TV, frå Little Lord Fauntleroy (1995) og Gosford Park (2001) til (ja, du gissa det) Downton Abbey (2010–2015). Dette skal han kunna. Så korleis endar han opp med eit så stivt, uoriginalt og – minst tilgjeveleg av alt – kjedeleg drama som dette?
Etter fyrste episode lurar eg ikkje eingong ørlite på kva som kjem til å skje gjennom dei seks episodane dei har drege ut denne dårlege husmorromanen i. All verdas rake ryggar i korsett og kniplingar kan ikkje redda eit dårleg manus. Det er jo elegant til fingerspissane, men eg fryktar det ikkje held, sjølv for dei største tilhengarane.
Eg er ikkje blant dei, men det store unntaket som stadfesta regelen for meg, var den strålande BBC-filmatiseringa av Jane Austens Stolthet og fordom (1995).
Belgravia er ikkje noko å vera stolt av for Fellowes’ del, og eg vil påstå at fordommane mine mot kostymedrama diverre vert innfridde.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Periodedrama
Regi: John Alexander
Belgravia
Med: Tamsin Greig, Philip
Glenister, Harriet Walter, Jack Bardoe
NRK
Vi er i London i fyrste halvdel av attenhundretalet. Herr og fru Trenchard (Glenister og Greig) lever på halvnåde i aristokratiske krinsar, som den nyrike forretningsmannen han er.
Dotter deira og son til hertugparet Brockenhurst dannar upassande band, og dermed har du det gåande, med herskap, tenarar og alt som høyrer med.
Tynn
Eit par artige vriar gjer at Belgravia kunne fungert som meir enn berre eit kostymedrama: det at ein får innblikk i korleis det er ikkje å vera fødd inn i velstanden, og korleis sosieteten då tek imot ein, og at godt vaksne damer dominerer skjermen framfor unge, yndige debutantar.
Utover dette slit eg med å finna dei positive vinklingane. Visst er det påkosta, og visst er det pent. Det er trass alt skaparane bak Downton Abbey som får svinga fjørpennen igjen, og då skortar det ikkje på budsjett. Likevel er ideen bak så tynn som musselin. Det blir heller ikkje tid til å få særleg anna enn overflatisk kjennskap til hovudpersonane, inkludert den obligatoriske tenaravdelinga i kjellaren. Kva er då vitsen?
Gjesp
Julian Fellowes har skrive manus til ei rekkje herskapelege drama for TV, frå Little Lord Fauntleroy (1995) og Gosford Park (2001) til (ja, du gissa det) Downton Abbey (2010–2015). Dette skal han kunna. Så korleis endar han opp med eit så stivt, uoriginalt og – minst tilgjeveleg av alt – kjedeleg drama som dette?
Etter fyrste episode lurar eg ikkje eingong ørlite på kva som kjem til å skje gjennom dei seks episodane dei har drege ut denne dårlege husmorromanen i. All verdas rake ryggar i korsett og kniplingar kan ikkje redda eit dårleg manus. Det er jo elegant til fingerspissane, men eg fryktar det ikkje held, sjølv for dei største tilhengarane.
Eg er ikkje blant dei, men det store unntaket som stadfesta regelen for meg, var den strålande BBC-filmatiseringa av Jane Austens Stolthet og fordom (1995).
Belgravia er ikkje noko å vera stolt av for Fellowes’ del, og eg vil påstå at fordommane mine mot kostymedrama diverre vert innfridde.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Å utvikle søvnframkallande tomatar ved hjelp av genmodifisering er kanskje ikkje å forbetre evolusjonen, skriv Siri Helle.
Foto: Frank May / NTB
Genteknologi til kva bruk?
Teknologi som endrar gen, er komen for å bli. Men treng vi han i matproduksjonen?
Betlehemsstjerna.
Foto via Wikimedia Commons
2024 eller 2031 etter Kristus?
Når blei Jesus fødd? Kva er utgangspunktet for tidsrekninga vår?
Teikning: May Linn Clement
«Jan Ansgar har levd lenge i trua på at han kan finne mandelen like godt som alle andre.»
Foto: Flamme Forlag
Eit dikt om honning
Honningen – flytande, glitrande, gul som sollyset – er både kvardagsleg og heilag.
Fårete blikk: Sjølvsagt ser maten din på deg. Korleis skulle han elles finne vegen til slaktehuset?
Foto: Wikimedia Commons