Roman

Rune F. Hjemås:

Aurora

Flamme Forlag

Denne våren skal tiårsjubileet for filmatiseringa av Tore Renbergs Mannen som elsket Yngve markerast med visningar på Cinemateket. Sjølv om eg har sett filmen mange gongar, skal eg utan tvil gå og sjå han. Det er heilt spesielt korleis Renberg med oppvekstromanen og regissør Stian Kristiansen med filmen klarer å fange den rå energien i ungdomsopprør og blande dette med dei mjuke kjenslene vi har overfor familie, vener og kjærastar. Eg mistenker at Rune F. Hjemås med si sjette bok, men første roman, prøver å få til noko av det same som Renberg, men mykje tyder dessverre på at dette ikkje er så lett.

Tåregassromantikk

Hjemås plasserer oss på Island, der Kristín fortel om Aurora og kvardagen hennar i 2009, då den islandske økonomien var på botnen. Forfattaren er heilt klart opptatt av at vi skal lære om finanskrisa mens vi les; Hjemås bruker mykje plass på å forklare situasjonane og årsakene bak forskjellige hendingar. Dette gjer at delar av romanen blir litt vel pedagogisk. Noko forstyrrande er òg tåregassromantikken som oppstår når Aurora deltek i demonstrasjonar saman med venene sine. Det er vanskeleg å tru på Auroras lidenskaplege dyrking av opprøret.

Men nettopp dette med kva ein skal tru på og ikkje, er uvanleg interessant behandla her. Boka handlar om Aurora, men det er Kristín som fortel. Jentene blei kjende i tenåra på internett, men har ikkje hatt kontakt sidan. Kristín ser eit bilde av Aurora i ei fotografiutstilling frå demonstrasjonane. Slik eg forstår det, opnar bildet opp minna og fantasien til Kristín så mykje at ho manar fram historia om Aurora, sjølv om dei ikkje har snakka saman på om lag femten år.

Lagring av minne

«Hele tiden blir verden fotografert.» Boka opnar med denne setninga som nærast blir eit mantra teksten gjennom. Fotografi er eit ynda emne hos forfattaren; den førre boka hans, ei kortprosasamling, har tittelen Et lite skritt for mennesket. Fotografier (1985–2018).

Men det er ikkje berre fotografi det handlar om i romanen. Her handlar det om kva ein hugsar, og om korleis ein best tar vare på minne. Hjemås behandlar temaet med ei vellukka breidde som verkar svært godt gjennomtenkt. Vi blir minna på kor sårt det er å kvitte seg med ting frå barndomen, at gjenstandar kan vere ein stor del av identiteten. Og attpåtil er det ikkje alt som er like fornuftig tatt vare på; det er nesten umogeleg for Aurora å finne fram data ho lagra på diskettar for tjue år sidan eller tekstar ho skreiv på bloggar som no er borte frå nettet. Her lagar forfattaren eit finurleg paradoks: Det er lett å trå feil når vi vil ta vare på noko til evig tid.

Sjølv om boka har mange smarte komponentar, synest eg ho er fortalt med for mykje patos og pedagogikk. Men ho har ei ung kraft som held interessa oppe.

Katrine Judit Urke

Katrine Judit Urke er bibliotekar.