Roman

Eivind Sudmann
Larssen:

Etter dette skal vi bestandig være fra hverandre

Cappelen Damm

Fotografen Sigrid og forfattaren Thomas har nettopp gått frå kvarandre. Dette er utgangspunktet for Eivind Sudmann Larssens tredje bok. Først får vi forteljinga til Sigrid: Det er ho som vel å gå då ho oppdagar at Thomas har vore utru. Ho køyrer heim til den aldrande faren sin og blir verande der på ubestemt tid. Så får vi versjonen til Thomas, som tar noko mindre plass i boka. Vi får forklart korleis han har opplevd å leve med Sigrid, at det for han har vore noko som har mangla, og at lidenskapen vert vekt til live igjen då han treffer Thea, kjærasten han hadde i ungdomstida.

Usympatiske figurar

Begge versjonane er ubehagelege å lese, på kvar sine måtar. Ikkje fordi skildringane av brotet er hjarteskjerande, men heller motsett.

Sigrid verkar kjenslelaus; ho brukar ikkje tid på å vere lei seg over sviket, ho skal vidare med ein gong. Og vi får heller ikkje innblikk i noka stor sorg då far hennar, som ho har eit svært nært forhold til, døyr, attpåtil nokså brått.

I starten begeistrar forteljinga om Thomas meg. Larssen gir språket meir luft her, resonnementa får større plass, slik at alt blir mykje meir levande enn i den heller refererande delen om Sigrid. Kan hende handlar dette rett og slett mykje om bruken av førsteperson her, medan Sigrids versjon er fortald i tredjeperson. Men snart synest eg òg at Thomas er ein usympatisk type, ein slik som innbiller seg at han har funne ut noko om lidenskapen og livet som vi andre har gått glipp av.

Gode kunstskildringar

Romanen handlar lite om brotet, sjølv om tittelen og baksideteksten nærast lovar at dette er boktemaet. Mens Sigrid ikkje føler noko som helst, føler eg meg lurt.

Ordet kamera stammar frå latin, camera obscura, som tyder «mørkt kammer». Eit fotografi oppstår når lys slepp inn i ei opning. Sigrid lever som eit levande kamera, som eit mørkt rom, som tar til seg utsnitt frå verda heilt overflatisk. Nokre detaljar i starten og slutten får meg til å lure på om delen om Sigrid er oppdikta av Thomas, at alt dette ikkje eigentleg har skjedd – er det berre Thomas som innbiller seg at Sigrid er så kald? Men det blir med spekulasjonane, og dette har eigentleg ikkje så mykje å seie for lesinga.

Det boka derimot handlar mykje om, er kunst. Eg storkosar meg med dei flotte skildringane av fotograferinga og mørkeromarbeidet til Sigrid, Thomas som forfattar og ikkje minst far til Sigrid, som arbeider med å restaurere glasmåleri. Eivind Sudmann Larssen skriv eit tradisjonelt bokmål som er herleg lett og godt å lese, og viss vi seier det slik at dette er ein roman om einsame og søkande kunstnarar, er han slettes ikkje verst.

Katrine Judit Urke

Katrine Judit Urke er bibliotekar og fast bokmeldar i Dag og Tid.