Michael Köhlmeier viser oss det vi ikkje vil sjå.
Michael Köhlmeier har komme med to romanar som er omsette til norsk.
Foto: Wikipedia
Roman
Michael Köhlmeier:
Piken med fingerbølet
Bokvennen
Det finst dei som veit prisen på alt, men ikkje verdien av noko. Når sånne folk slepp til i politikken, er det kalkulatoren og den moralske peikefingeren som styrer. Verdien av eit menneske blir målt mot kva avkasting det gir. Da seier det seg sjølv at mindreårige asylsøkarar som gøymer seg for styresmaktene, blir definerte som verdilause.
På avstand
I ein slik samanheng kan ein gjerne lese Michael Köhlmeiers brennaktuelle roman Piken med fingerbølet, der han følgjer tre ungar, ei jente på seks år og to litt eldre gutar på flukt ein eller annan stad i Europa. Dei er prisgitt nasking i butikkar, restavfall i søppelkonteinarar eller folk som forbarmar seg og tar dei i hus for ei stund, før dei igjen er på rømmen med eit diffust håp om å greie seg i møtet med eit samfunn og eit språk dei ikkje skjønner, og der dei blir møtte med ein fundamental og gjensidig mistillit.
Dei tre har ingen bakgrunn i familie eller heimstad, og forteljarblikket følgjer dei på avstand, nøkternt og registrerande utan moralisering, psykologisering eller forklarande samanhengar. I staden viser forteljaren fram ei verd strippa for alt ein tar for gitt, og der det å overleve frå dag til dag på instinkt og vilje blir det som held dei tre oppe. Samtidig ber dei med seg ein barnleg draum om eit hus dei skal finne, der dei vil leve trygt og godt, men denne draumen står i grell kontrast til det dei faktisk opplever. Det kan minne litt om Astrid Lindgrens Sunnaneng eller om H.C. Andersens Piken med svovelstikkene, og det eventyraktige er typisk for Michaels Köhlmeiers litterære vinkling.
Frå vondt til verre
Det kan umuleg gå brå med desse ungane, og det gjer det heller ikkje; det går frå vondt til verre, og krafta i denne vesle romanen er at Köhlmeier utan store bokstavar viser fram det vi snur oss bort frå og ikkje vil sjå eller ta inn over oss i møtet med dei andre. Slik sett er romanen ein brannfakkel med ein djupt humanistisk appell: «Hvis det er sant at Guds yndling står ved hans høyre side i alt han gjør, i alt han planter og velsigner, hvis det er sant, så hør skrittene, de små, de store, trippingen og trampingen! Vent, til øynene dine venner seg til mørket! Og nå? Kan du se de to? Kan du se dem begge?»
Michael Köhlmeier (f. 1949 i Hard ved Bodensjøen i Austerrike) har eit langt forfattarskap å vise til, men først dei siste åra er han oppdaga her i landet med romanen Madalyn (2012) og no med Piken med fingerbølet, begge omsette frå tysk ved Stein Dahl Mathisen.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Roman
Michael Köhlmeier:
Piken med fingerbølet
Bokvennen
Det finst dei som veit prisen på alt, men ikkje verdien av noko. Når sånne folk slepp til i politikken, er det kalkulatoren og den moralske peikefingeren som styrer. Verdien av eit menneske blir målt mot kva avkasting det gir. Da seier det seg sjølv at mindreårige asylsøkarar som gøymer seg for styresmaktene, blir definerte som verdilause.
På avstand
I ein slik samanheng kan ein gjerne lese Michael Köhlmeiers brennaktuelle roman Piken med fingerbølet, der han følgjer tre ungar, ei jente på seks år og to litt eldre gutar på flukt ein eller annan stad i Europa. Dei er prisgitt nasking i butikkar, restavfall i søppelkonteinarar eller folk som forbarmar seg og tar dei i hus for ei stund, før dei igjen er på rømmen med eit diffust håp om å greie seg i møtet med eit samfunn og eit språk dei ikkje skjønner, og der dei blir møtte med ein fundamental og gjensidig mistillit.
Dei tre har ingen bakgrunn i familie eller heimstad, og forteljarblikket følgjer dei på avstand, nøkternt og registrerande utan moralisering, psykologisering eller forklarande samanhengar. I staden viser forteljaren fram ei verd strippa for alt ein tar for gitt, og der det å overleve frå dag til dag på instinkt og vilje blir det som held dei tre oppe. Samtidig ber dei med seg ein barnleg draum om eit hus dei skal finne, der dei vil leve trygt og godt, men denne draumen står i grell kontrast til det dei faktisk opplever. Det kan minne litt om Astrid Lindgrens Sunnaneng eller om H.C. Andersens Piken med svovelstikkene, og det eventyraktige er typisk for Michaels Köhlmeiers litterære vinkling.
Frå vondt til verre
Det kan umuleg gå brå med desse ungane, og det gjer det heller ikkje; det går frå vondt til verre, og krafta i denne vesle romanen er at Köhlmeier utan store bokstavar viser fram det vi snur oss bort frå og ikkje vil sjå eller ta inn over oss i møtet med dei andre. Slik sett er romanen ein brannfakkel med ein djupt humanistisk appell: «Hvis det er sant at Guds yndling står ved hans høyre side i alt han gjør, i alt han planter og velsigner, hvis det er sant, så hør skrittene, de små, de store, trippingen og trampingen! Vent, til øynene dine venner seg til mørket! Og nå? Kan du se de to? Kan du se dem begge?»
Michael Köhlmeier (f. 1949 i Hard ved Bodensjøen i Austerrike) har eit langt forfattarskap å vise til, men først dei siste åra er han oppdaga her i landet med romanen Madalyn (2012) og no med Piken med fingerbølet, begge omsette frå tysk ved Stein Dahl Mathisen.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Krafta i denne vesle romanen er at Köhlmeier utan store bokstavar viser fram det vi snur oss bort frå og ikkje vil sjå eller ta inn over oss i møtet med dei andre.
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.