DIKT

Janne-Camilla Lyster

Figurer

Tiden

I møte med diktboka Figurer av Janne-Camilla Lyster famlar eg nok etter ein gyldig horisont for tekstane, men lèt meg fange inn av setningar som dette: «Lukter på blomstene som om jeg gjør dem en tjeneste», og tenkjer: Korleis kan ein slik positur sjå ut?

Nokre av tekstane fascinerer, det er nett som dei freistar å utløyse ei kraft or samanhengar: «potetene kobles sammen og får lampen til å lyse. lyset lokker dyret/ til seg, dyret spiser potetene. jeg famler i mørket, finner en krakk, krukke eller klokke».

Ikkje berre vert orda kopla saman, ei reell kopling vert skildra, som overfører energi til lys. Potetene blir etne av dyret, og diktet endar med famlingar i mørket, der tinga ikkje vert til gjennom visuell sansing, men gjennom rørsle, berøring og lydleg samankopling ved hjelp av bokstavrimets figur: «krakk, krukke eller klokke».

Biletleg språk

Ordet figur kjem frå latinsk figura og tyder skikkelse. Det kan bety karakter, form, måte å opptre på. Ordet vert også nytta når ein brukar språket biletleg. Så kan det også sikte til kontinuerlege rørsler eller posisjonar i dans.

Den siste betydinga er relevant både fordi poeten er dansar, og fordi boka hennar frå 2019, Koreografisk poesi, er ein ambisiøs freistnad på teoretisk å reflektere over, og tekstleg-poetisk demonstrere, det ho kallar «opne-form-partitur», at poetiske tekstar til dømes kan lesast som notar til dans. Koreografisk poesi var eit ledd i eit kunstnarisk doktorgradsarbeid ved Kunsthøgskulen i Oslo.

Dei korte tekstsekvensane i Figurer kan ein sjå som isolerte, fastfrosne rørsler, men også som punkt som dannar liner som brått kan rykke til og bøye av. Nivåa skifter frå det grafiske til det visuelle og til det lydlege. Poeten syner til kart, til blyantteikningar, til streken og skogsstien: «en sti som tar slutt, midt mellom trærne», heiter det i eit dikt som både syner til rørsla (stien) og rommet (midt mellom trærne).

Litt krevjande

Det finst ein teoretisk eller konstruerande impuls i dikta som skuggar litt for det sanselege. Det eg likevel har sans for, er at Janne-Camilla Lyster freistar å lage dikt som kryssar fleire nivå, og som forankrar seg i det kroppslege.

Det som kan vere litt krevjande, er at dikta arbeider under to horisontar: Ikkje berre er endemålet til diktet eller rørsla i søkjelyset, også kvaliteten og det som ligg i enkeltrørsla eller enkeltordet, vert heva fram – og då kan samanhengen trugast.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.