DIKT

Gregers Lundh:

Skyggen av et dikt

Tiden norsk forlag

At Skyggen av et dikt av diktdebutanten Gregers Lundh faldar ut ei grunnleggjande kristen forståing der bibelske motiv og tematikkar går att, er heilt openbert. Her trer bibelske skikkelsar som Abraham, Jakob, Sara, Debora og Maria fram. Som religiøse meditasjonar freistar dikta å kome i kontakt med fenomen som skaping, den åndelege reisa og oppstoda.

Reinskrapt

Diktdebutanten skriv reinskrapte dikt, dei har få ord og mykje kvitt rom kring seg. Det gjer at orda ikkje kan skjule seg, og dei kan late bileta få blusse i fred: «lyset går i byger/ over vidder av mørke»

Det siterte biletet handlar kanskje ikkje fyrst og fremst om lyset, eller om mørket, men om storleikar: Vidde kjem av ordet vid, som indikerer omfang og storleik. Fyrst idet lyset kjem, får ein eit grep om omfanget til mørket.

Samanlikning er ein poetisk metode der ulike tydingar vert overførte gjensidig, og dikta i Skyggen av et dikt tematiserer nett konstellasjonen, jamføringa og relasjonen, anten det gjeld menneskas tilhøve til Gud eller religion versus vitskap, eller ved å kontrastere målestokkar: «Stort/ som et frø// liten/ som en galakse»

Tankevekkande

Oppvakninga og oppstoda er elles eit høgfrekvent gjengangarmotiv med talrike variantar. I tallause dikt vil ein møte formuleringa «sprunge ut». I nokon mon målar dikta opp avstanden mellom det bibelske språket og eit moderne, vitskapleg vokabular, og iblant endar det i spennande bilete: «opp gjennom genenes vindeltrapper». Einskilddikt kan lesast i ein horisont som kombinerer det kristne perspektivet med det økolitterære: «Jordens plagede ansikt/ stiger opp / frå de levrede/ dypene i Nilen».

Det manglar ikkje på gode dikt og tankevekkande bilete i dette som er ei relativt omfattande diktbok. Det hender dikta er tyngde av manglande rørsle, for lite språkleg kraft. Iblant tynger dei symbolsk lada orda, slik som «livstreet», «pakt» og «segl», dikta unødig, slik at dei vert ståande i det dei skulle ha sprunge ut ifrå. Men den kristne lyrikken underkastar seg med naudsyn noko han ser på som større enn poesien og språket. Språket kan syne noko og likevel ikkje representere det fullt ut, og difor må me ta til takke med skuggane som vert kasta. Det kan verte verkeleg fint, det òg.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.