Skråblikk
Det finst mange gode tilløp, men ingen lange hopp hos Joakim Kjørsvik.
Joakim Kjørsvik skriv både komisk og tragikomisk.
Foto: Tove Sivertsen
Forteljingar
Joakim Kjørsvik:
Folk jeg husker
Kolon
«Hvor mange av de jeg husker, har glemt meg?», står det på side 141 i Joakim Kjørsviks nye bok, der alle minus to forteljingar startar med «Jeg husker…». Etter å ha lese gjennom 148 sider og 90 forteljingar kan ein alltids spørje kor mange ein hugsar, ikkje berre av personar, men også av innhald og substans.
Utgangspunktet for Kjørsvik er livet hans og folk han har sett og møtt frå langt tilbake i barndom, oppvekst og fram til dagen i dag. Når Kjørsvik er fødd i 1978, gir dette eit spenn på godt og vel 30 år. Framstillinga er skisseaktig, rapsodisk og ukronologisk, og løftar fram episodar og minneglimt som i mange tilfelle lener seg mot vitsen og anekdoten med ei pussig og surrealistisk perspektivforskyving som sprengjer rammene for tid og rom. Dermed oppstår det ein spesiell energi som baserer seg på det uventa og overraskande. Når dette blir krydra med humor og eit skrått blikk på tilværet, blir det til tider både underhaldande og poengtert.
Presise portrett
Dei 90 forteljingane varierer frå rundt fire sider og ned til ei linje, for eksempel på s. 56: «Jeg husker Theodor, den kødden.» Om denne linja skal passere som forteljing, må ein strekkje sjangeromgrepet lenger enn langt, og denne utfordringa av sjangeren finn ein fleire eksempel på når formatet blir redusert til tre–fire linjer. Ernest Hemingways vidgjetne novelle på seks ord (For sale: baby shoes, never worn) er det ein bør måle seg mot, og Kjørsvik er ikkje heilt der i komprimert spenning og ein avgrunn av undertekst.
Likevel er det mykje å gle seg over når Kjørsvik rissar opp korte og presise portrett av folk han har sett og møtt. Det er barndomsvenner, arbeidskollegaer, kjærastar, tilfeldige møte rundt omkring på reiser, medsoldatar frå militærtenesta; i det heile tatt, det er eit album å bla i for fleire enn den næraste omgangskretsen.
Komisk
Joakim Kjørsvik debuterte i 2007 med ein bukett historier, før han i 2013 gav ut romanen I fjor var en lang natt. I begge bøkene viser han eit velutvikla talent for det komiske og det tragikomiske, og dette talentet tar han også inn i den tredje boka si utan heilt å nå opp til det nivået han viste i 2013.
Men for all del; les gjerne Kjørsvik og få deg ein god latter i vintermørkret.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Forteljingar
Joakim Kjørsvik:
Folk jeg husker
Kolon
«Hvor mange av de jeg husker, har glemt meg?», står det på side 141 i Joakim Kjørsviks nye bok, der alle minus to forteljingar startar med «Jeg husker…». Etter å ha lese gjennom 148 sider og 90 forteljingar kan ein alltids spørje kor mange ein hugsar, ikkje berre av personar, men også av innhald og substans.
Utgangspunktet for Kjørsvik er livet hans og folk han har sett og møtt frå langt tilbake i barndom, oppvekst og fram til dagen i dag. Når Kjørsvik er fødd i 1978, gir dette eit spenn på godt og vel 30 år. Framstillinga er skisseaktig, rapsodisk og ukronologisk, og løftar fram episodar og minneglimt som i mange tilfelle lener seg mot vitsen og anekdoten med ei pussig og surrealistisk perspektivforskyving som sprengjer rammene for tid og rom. Dermed oppstår det ein spesiell energi som baserer seg på det uventa og overraskande. Når dette blir krydra med humor og eit skrått blikk på tilværet, blir det til tider både underhaldande og poengtert.
Presise portrett
Dei 90 forteljingane varierer frå rundt fire sider og ned til ei linje, for eksempel på s. 56: «Jeg husker Theodor, den kødden.» Om denne linja skal passere som forteljing, må ein strekkje sjangeromgrepet lenger enn langt, og denne utfordringa av sjangeren finn ein fleire eksempel på når formatet blir redusert til tre–fire linjer. Ernest Hemingways vidgjetne novelle på seks ord (For sale: baby shoes, never worn) er det ein bør måle seg mot, og Kjørsvik er ikkje heilt der i komprimert spenning og ein avgrunn av undertekst.
Likevel er det mykje å gle seg over når Kjørsvik rissar opp korte og presise portrett av folk han har sett og møtt. Det er barndomsvenner, arbeidskollegaer, kjærastar, tilfeldige møte rundt omkring på reiser, medsoldatar frå militærtenesta; i det heile tatt, det er eit album å bla i for fleire enn den næraste omgangskretsen.
Komisk
Joakim Kjørsvik debuterte i 2007 med ein bukett historier, før han i 2013 gav ut romanen I fjor var en lang natt. I begge bøkene viser han eit velutvikla talent for det komiske og det tragikomiske, og dette talentet tar han også inn i den tredje boka si utan heilt å nå opp til det nivået han viste i 2013.
Men for all del; les gjerne Kjørsvik og få deg ein god latter i vintermørkret.
Oddmund Hagen
Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.
Krydra med humor og eit skrått blikk på tilværet blir det til tider både underhaldande og poengtert.
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.