Ungdomsroman

Bjørn Ingvaldsen:

Nattskift i Nekropolis

Gyldendal

Å ha skilde foreldre er også utgangspunktet i den nye ungdomsromanen til Bjørn Ingvaldsen, men Max har dårlegare kort på hand enn Rikka ovanfor. Med motsett forteikn syner denne forteljinga korleis foreldra, som verken lyttar eller tilpassar seg, skubbar guten utfor stupet.

Forteljarperspektivet ligg lojalt hjå Max. Likevel er det stort nok tolkingsrom i teksten til at lesaren får auge på det Max ikkje vil sjå: Mor er alkoholikar, og karrieren som arkeolog og forskar blir det aldri noko av. Far er ein feiging.

Med korte setningar og i enkel grammatikk fortel Max om dagane sine, om det han høyrer, ser og opplever. Det alminnelege blandar seg med det alvorlege, utan at det vert markert med særlege verkemiddel eller dramaturgiske grep. Nattskift i Nekropolis er ei lågmælt og gripande historie der mange små svik endar i ein stor katastrofe.

Draginga mot døden er eit dystert motiv, men skjønnlitterære handsamingar av sjølvmordet er i tida. For eit par år sidan gjekk romanen og TV-serien 13 gode grunner som ein farsott gjennom landet. Korleis skal vi forstå denne populariteten? Forskinga fortel at éin av tre norske ungdommar har tankar om å ta livet av seg. Hjå unge menn er sjølvmord den vanlegaste dødsårsaka. At det vonde temaet syner att i litteraturen, er slik det må vere.

Janne Karin Støylen