Roman

Stig Aasvik:

Ordføreren i Oslo

Cappelen Damm

Ordføreren i Oslo, Stig Aasviks femte bok, er som ei ventepølse som er nesten litt for mettande. Men aller mest får ho meg til å lengte etter ein hovudrett, nemleg ein annan roman.

Det er berre eitt år sidan Stig Aasvik gav ut forløparen Lofotveggen. Bøkene er sjølvbiografiske og skrivne i ein lang arbeidsledig periode. I første bok fekk romanfiguren Stig jobbsøkarkurs via Nav, no er han i gang med andre del av tiltaket, der han får timar hos ein rettleiar. Men det er frå sofaen sin på Hasle han fortel heile romanen.

God spegling av tankar

Teksten er skriven utan avsnitt eller linjeskift, nye tema oppstår utan overgangar. Det er som om mykje fordampar etter kvart som eg les, ikkje fordi språket er tungt eller innhaldet kjedeleg, men fordi Aasvik er ein meister i å spegle kor flyktige tankar er og korleis dei hoppar saumlaust mellom det trivielle og eksistensielle.

For å sette i gang tankestraumane bakar han gjerne inn klassiske oppramsande skriveøvingar som «jeg elsker ...», «jeg liker ...» og ikkje minst «jeg husker ...», som vi kjenner frå Joe Brainards Jeg husker som nyleg blei omsett til norsk av Nils-Øivind Haagensen. Stig er innom svært mykje, som fotball, foreldre, film, filosofi, musikk, kaffibarar, trening, fly og reiser. Men det er to gjentakande emne eg meiner skil seg ut i det at dei skapar effektive kontrastar til hovudpersonen. Det første – jobbsøkarrettleiinga han får frå den overpositive Mona – står for det konstruktive. Det andre emnet er fryktelege avrettingar i Iran som han les om, og som viser at han eigentleg ikkje har det så ille.

Skrivevegring

Det blir litt mykje av det gode, ein må vere uthaldande for å lese romanar utan pustepausar. Men når Stig viser at han veit korleis vi kan oppfatte han, tilgir vi han i all forvirringa: «Jeg skulle ønske jeg var et reflektert og konsistent vesen – en som kunne skrive noe annet, noe mer enn dette vimsete og halvferdige tankearbeidet.» Det blir som å høyre ein ven klage i det uendelege for så å unnskylde seg for klaginga si.

Boka kan minne om Ole Giævers film frå 2017, Fra balkongen, som òg er sjølvbiografiske kvardagsskildringar frå ei blokk i det sentrumsnære Oslo. Oppskrifta er slik: Privilegert småbarnsfar i 40-åra fortel lenge og vel om at han har det heilt vanleg. Vi blir jo glade i desse mennene, men kanskje er det kjekt for alle om neste verk handlar om litt meir enn det dei ser frå balkongen og sofaen sin.

Eg les Ordføreren i Oslo mykje som ei bok om skrivevegring. Stig referer stadig til bøker han skriv på, men så er det altså denne «ventepølsa» som blir gitt ut. Favoritten min blant bøkene han arbeider med, er ein roman som skal handle om folk som held til i og rundt Tøyenparken. Eg håper Tøyenparken, og for så vidt dei andre prosjekta han fortel om, blir skrivne ut, for Stig Aasvik er ein god forfattar med mykje fint på hjartet.

Katrine Judit Urke

Katrine Judit Urke er bibliotekar.